A jak Acapulco. Lata 90. Odpoczynek między „Dybukiem” w Nowym Jorku a „Hamletem IV” w Mexico City. Jeden z najpiękniejszych wyjazdów ze Starym Teatrem. Niezapom
jak Acapulco. Lata 90. Odpoczynek między „Dybukiem” w Nowym Jorku a „Hamletem IV” w Mexico City. Jeden z najpiękniejszych wyjazdów ze Starym Teatrem. Niezapomniane chwile. Zwłaszcza, że wylądowałem w szortach i koszulce, a mój bagaż poleciał gdzie indziej! Kiedy się wreszcie znalazł, czekała mnie niespodzianka: specjalne przeprosiny, suweniry i jazda z lotniska przez całe miasto. Zaaferowany kierowca co chwila pokazywał drogowskazy: Caleta Playa, Caleta Beach, Hotel Caleta Acapulco itd. Moje nazwisko na każdym kroku budziło zainteresowanie. Sprawdziłem, po hiszpańsku to zatoka, ale chodziło raczej o jakąś lokalną maskotkę, osiołka chyba… jak Beata. Podpora Teatru przy drodze. Wspaniałe kreacje w „Ikonie”, „Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić” i „Odmieńcu”. Z zawodu położna, ale jej prawdziwym żywiołem jest scena. Osoba bardzo skromna i bardzo utalentowana, na którą zawsze mogę liczyć. jak „Calineczka”. Pierwszy spektakl Teatru przy drodze. O sierocie z domu dziecka, która poszukuje tożsamości i szczęścia. Tutaj tworzyła się forma naszych amatorskich spektakli. Forma zbudowanego na bazie baśni, poetycko filozoficznego eseju. Coś na kształt słynnego pudełka Andersena, w którym kolorowe opakowanie jest dla dzieci, a dorośli mogą zajrzeć do środka. Udany eksperyment, który potwierdził sens tworzenia dziecięcego zespołu, który gra nie tylko dla dzieci, ale także dla dorosłych. jak dom. Miejsce, w którym rzadko się bywa, ale do którego zawsze najmilej się wraca, w którym zawsze ktoś na ciebie czeka.
