Wakacje kojarzą się zazwyczaj z czasem wolnym od pracy i z odpoczynkiem Jednakże trzeba czegoś więcej żeby mogły nam zapewnić pełną satysfakcję
Wakacje kojarzą się zazwyczaj z czasem wolnym od pracy i z odpoczynkiem. Jednakże trzeba czegoś więcej, żeby mogły nam zapewnić pełną satysfakcję. Jest to m.in. niezwykle stosowny czas, żeby zastanowić się nad zdolnością do zachwytu. Tę zdolność należy w sobie wypracować. Tym bardziej że zderzamy się codziennie z kultem banału, który narzucają swoją nachalnością liczne media. Banał ma to do siebie, że spłyca myślenie człowieka i wyjaławia go. Nic dziwnego zatem, że hrabina Teresa Tyszkiewicz, organizatorka słynnych wieczorów dyskusyjnych w Warszawie, wykluczała wręcz niepoprawnych uczestników spotkań, których wypowiedzi sprowadzały się do banałów.
Wnikliwi pedagodzy twierdzą dziś z niepokojem, że młodzież wykazuje nieporadność w wyrażaniu swojego podziwu. Często ten podziw ogranicza się do powtarzania utartych słów typu „super”, „ekstra” czy „okay”. Może jest to efekt zaniechania pedagogii narracji, o której do niedawna dość głośno mówiono, wiążąc z nią poważne nadzieje. A może skutek uzależnienia się od mediów, które prowadzi do zubożenia języka…
Podczas Sacrosongu odbywającego się w 1978 r. w katedrze częstochowskiej kard. Karol Wojtyła (na niecały miesiąc przed wyborem na Stolicę Piotrową!) wypowiedział znamienne słowa: „Aby człowiek był świadkiem twórczości i twórcą, trzeba się zachwycać! Trzeba tworzyć środowisko zachwytu (…). Trzeba zachwytu nad wszystkim, co jest w człowieku, jeśli w człowieku jest taki wymiar, któremu na imię «sacrum» – a jest!”. W filmach dokumentalnych można zobaczyć, z jakim zachwytem Papież spoglądał na polskie Tatry czy na ośnieżone stoki Alp.
