Nikt nie sprawdza poziomu testosteronu w męskich konkurencjach lekkoatletycznych, prawda? Dlaczego robimy to kobietom?
Miała zostać ustalona granica – 5 nmol/l testosteronu. Poniżej – mamy do czynienia z kobietą. Powyżej – niekobietą, która, by walczyć z rywalkami, musiałaby brać leki obniżające poziom tego potężnego hormonu. Tak mówił przepis Światowej Federacji Lekkoatletycznej napisany z powodu hermafrodyty Caster Semenyi. Ta dwukrotna mistrzyni olimpijska i trzykrotna mistrzyni świata na 800 m ma wysoki, męski poziom testosteronu i niektóre męskie cechy płciowe. Nowe reguły miały zostać wprowadzone 1 listopada, ale właśnie zostały odroczone.
Sprawa dotyka delikatnych wątków, ale zarazem kluczowych dla sportu – wyrównania pola rywalizacji, definicji talentu i jego udziału w sukcesie. Naukowcy twierdzą, że w wielu sportowych konkurencjach różnica w wynikach między kobietami z męskim i kobiecym poziomem testosteronu to 1-5 proc. – w zależności od charakteru dyscypliny, w tym długości trwania, udziału siły itp. W finale biegu na 800 m to różnica między złotym medalem a ostatnim miejscem.
