Międzywojenna Polska borykała się z wieloma trudnościami gospodarczymi o – w dużej części – zewnętrznych źródłach. Z jednych kryzysów wychodziła obronną ręką, inne dotkliwie odczuwała. Słowem: nie była rajem na Ziemi. A już na pewno nie był
Stanowisko ministra odpowiedzialnego za finanse państwa nie jest w żadnej epoce i w żadnym ustroju ciepłą posadką. W II RP była to jednak posada najwyższego ryzyka, bo finanse państwa podlegały potężnym wstrząsom. Kryzysy, hiperinflacja, deficyty – z tym wszystkim musiały zmagać się rządy II RP, zwłaszcza w pierwszym okresie istnienia młodego państwa.
Zobacz też:
Gdy w listopadzie 1918 roku do Polaków zaczęło docierać, że po 123 niewoli odzyskali niepodległość i mogą rządzić się sami, okazało się, że nie podstawowego instrumentarium władzy; przede wszystkim brakuje… budżetu, który można byłoby dzielić.
Zobacz też:
Polska odziedziczyła po trzech państwach zaborczych trzy systemy podatkowe, których nie udało się w pełni zunifikować przez 20 lat niepodległości. Kraj nie miał własnej administracji skarbowej, więc ściąganie podatków było cokolwiek utrudnione. Poza tym, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, baza podatkowa nie była zbyt szeroka, bo tworzyło ją stosunkowo ubogie społeczeństwo i zniszczony wojną kraj. Potencjał powstającego państwa uszczupliły nie tylko same zniszczenia wojenne, ale i rabunkowa polityka tracących wpływy państw zaborczych. Pierwszy, ale nie ostatni raz w XX wieku, wycofujące się z polskich terenów wojska demontowały i wywoziły w głąb swoich krajów wyposażenie fabryk i warsztatów.
