O kryzysie wiary nawróceniu pokorze i sensie bycia znanym człowiekiem z Wojciechem Modestem Amaro rozmawia Damian Krawczykowski
Damian Krawczykowski: Od zawsze był Pan tak blisko Kościoła czy nastąpił jakiś moment przełomowy? Wojciech Modest Amaro: W Kościele byłem od małego. Przygotowania do Pierwszej Komunii św. rozbudziły we mnie chęć bycia bliżej, przy ołtarzu, służenia Bogu. Przełożyło się to na wiele lat służby ministranckiej. Potem przyszedł okres, kiedy porzuciłem Boga, a dokładnie rzecz ujmując – zaprzestałem rozwijać swoją wiarę. Pochłonęło mnie życie: wyjechałem za granicę, popłynąłem z prądem świata w pogoni za zdobywaniem szczęścia swoimi metodami. Kontynuowałem czasami praktyki: niedzielną Mszę św., bardzo rzadko przystępowałem do sakramentu spowiedzi św., ale w swoim myśleniu byłem dalej osobą wierzącą. W takiej ułudzie tkwiłem przez wiele lat, aż przyszedł moment nawrócenia. Jestem przekonany, że jest on gwarantowany dla każdego, kto jest ochrzczony – czyli od chwili, gdy staliśmy się dziećmi Boga. To jest gwarant, że On nas nigdy nie zostawi na pastwę losu. Jest jeden mały warunek: musisz z głębi serca chcieć, żeby On ci pomógł, podał rękę, zmienił życie, uratował je, nadał mu sens. Taki warunek spełniłem, prosząc Go w sercu, aby mnie uratował – mimo że po ludzku nie brakowało mi niczego. I przyszedł po mnie… Nie obawia się Pan opinii ludzi, gdy otwarcie mówi Pan o Bogu czy służy podczas Mszy św.? Jeśli patrzysz na życie przez pryzmat żywej wiary, to przede wszystkim przestajesz posługiwać się non stop sformułowaniem „ja”. Jest Stwórca, Bóg Ojciec, który cię stworzył i we wszystko cię wyposażył. We wszystko, co masz. A zatem jedyne „ja”, które mi przysługuje, to „ja, świadek”. To wzorzec zaczerpnięty z życia Maryi. Nic dla siebie, nic dla własnej chwały, nic dla budowania własnej wielkości. Ja, świadek tego, że Bóg może stworzyć takiego mnie; ja, świadek, że Bóg może mnie wyposażyć w takie charyzmaty, talenty i dary łaski; ja, świadek, że będąc znany jako człowiek agresywny, impulsywny i arogancki (nieważne, czy była to gra i postawa na potrzeby programu telewizyjnego), mogę wnosić ciepło, służyć innym, czerpać radość ze świadczenia miłosierdzia, prowadzić dom modlitwy.
