„Wychodzi na to, że przez całe zawodowe życie byłam pracowita jak pszczółka. I bardzo dobrze. Praca ma sens” – mówiła Barbara Krafftówna, która zmarła w nocy 23 stycznia. Miała 93 lata.
Iwona, księżniczka Burgunda z teatralnej prapremiery sztuki Gombrowicza, Felicja z „Jak być kochaną” Wojciecha Jerzego Hasa, niezapomniana wykonawczyni piosenek w Kabarecie Starszych Panów: „W czasie deszczu dzieci się nudzą” czy „Przeklnę cię”, Honorata z „Czterech pancernych i psa”. To tylko najgłośniejsze z olbrzymiej liczby ról Barbary Krafftówny. „Wychodzi na to, że przez całe zawodowe życie byłam pracowita jak pszczółka. I bardzo dobrze. Praca ma sens. Moje szczęście polegało na tym, że role były urozmaicone. Nigdy się nie nudziłam” – mówiła w książce „Aktorki. Spotkania” Łukasza Maciejewskiego. Zmarła w nocy w Domu Artystów Weteranów w Skolimowie, miała 93 lata. Była równolatką Shirley Temple i zafascynowana dziecięcą gwiazdą kina chciała być aktorką. Po latach historyk teatru Edward Csató nazwie ją „Ćwiklińską epoki Witkacego i Mrożka”. Wspaniałe wyczucie komizmu, ale także formy – stanie się aktorskim ucieleśnieniem groteski i surrealizmu. Za swojego mistrza uważała Iwo Galla. Do prowadzonego przez niego i jego żonę Halinę podczas wojny konspiracyjnego Studia Dramatycznego przyprowadziła Krafftównę starsza siostra, aktorka Maria Zakrzewska. Gallowie wpajali swoim uczniom i uczennicom – a wśród nich byli m.in. Gustaw Holoubek, Kazimierz Dejmek czy późniejszy twórca Studia Pantomimy Henryk Tomaszewski – że aktorstwo, ale też życie polega na dyscyplinie i rozwijaniu zmysłu obserwacji. Krafftówna tym radom pozostała wierna przez całe życie. Od siebie dodała urok, poczucie humoru i pracę, m.in. pod okiem Tomaszewskiego, nad ciałem. Czytaj też: Aktorzy-seniorzy na scenie i ekranie Pracę w zawodzie zaczynała jako 19-latka w prowadzonym przez Galla Teatrze Wybrzeże, potem był wrocławski Teatr Polski, a od 1953 r.
