Bieżące wydarzenia i publikacje z Białorusi, Litwy, Ukrainy, Rosji i innych krajów byłego ZSRR. Historia i kultura dawnych Polskich Kresów. Życie Polaków na Wschodzie dawniej i dziś. Szukanie swoich korzeni na Kresach. Najnowsze i archiwalne numery podziemnej polskiej prasy z Białorusi w wersji online.
1980 – pochodzący z Kowieńszczyzny i związany z Wilnem polski poeta Czesław Miłosz odebrał Literacką Nagrodę Nobla za całokształt twórczości, przyznaną 9 października.
Poezji Miłosza poświęcono wiele opracowań. Przypomnimy więc tylko, że urodził się w 1911 r. w Szetejniach (parafia Opitołoki), w dziedzicznym majątku matki (z domu Kunat) nad Niewiażą, na północ od Kiejdan, w ówczesnej guberni kowieńskiej. Rodzina Miłoszów, herbu Lubicz, należała do starej szlachty.
Kultura i przyroda ziem kresowych miały wielki wpływ na twórczość poety, do wspomnień z dzieciństwa odwołuje się chociażby w „Dolinie Issy”. Studiował na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, debiutował w 1930 r., był członkiem grupy poetów „Żagary”, pracował w Polskim Radiu Wilno. Został z niego zwolniony po oskarżeniu o wspieranie dążeń Litwinów do przejęcia Wilna i działalność na rzecz kultury białoruskiej.
Po zajęciu Wilna przez sowietów w 1939 r. i przekazaniu go Litwinom Miłosz przyjął obywatelstwo litewskie. Okres okupacji niemieckiej spędził w Warszawie, a po wojnie został dyplomatą komunistycznej Polski w USA i attaché kulturalnym w Paryżu, gdzie w 1951 r. poprosił o azyl polityczny. W 1960 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał literaturę słowiańską na uniwersytecie w Berkeley i na Harvardzie. W PRL został oficjalnie uznany za zdrajcę, odrzucany był także przez dużą część polskich środowisk emigracyjnych, które zarzucały mu wcześniejsze poparcie dla komunizmu w Polsce.
