Ekspertka, która jest szefową organizacji “Pomoc Poszkodowanym – Ogólnopolska Izba Pośredników i Przedstawicieli Firm Odszkodowawczych” podkreśla równocześnie, że tego typu sprawy przed sądami ciągną się latami, a największym problem jest udowodnienie lekarzom czy szpitalowi, że do błędu rzeczywiście doszło.
– Najwięcej tych, z którymi mamy do czynienia, dotyczy błędów okołoporodowych – na przykład zbyt późno podjętych decyzji o cesarskim cięciu, w czego wyniku dochodzi do niedotlenienia dziecka i do jego niedorozwoju. Kolejna grupa to niewłaściwa diagnoza czy niepełne rozpoznanie stanu pacjenta i tym samym niewłaściwe określenie sposobu leczenia; czyli pacjentowi nie zlecono koniecznych badań, tym samym nie wykryto właściwego powodu choroby i np. doszło do zgonu. Mamy też sprawy, które dotyczą złej, nieprawidłowej organizacji pracy w placówce.
– Opieki lub nadzoru. To często przypadki pacjentów, którzy np. są po udarach, mają zaburzoną świadomość, orientację w terenie i np. leżą na niezabezpieczonych łóżkach szpitalnych, bez odpowiedniego nadzoru. Jeśli taka osoba ma możliwość swobodnego wstania z łóżka, to może się zdarzyć, że próbuje dojść sama do toalety lub po prostu się podnosi. Bywa, że upadnie lub spadnie i dozna różnego rodzaju urazów. Oczywiście, zazwyczaj tego typu urazy nie są duże, ale i w takich przypadkach są podstawy do ubiegania się m.in. o zadośćuczynienie pieniężne.
– A w rzeczywistości wcale nie jest to takie oczywiste. W tego typu przypadkach istotne są kwestie endogenne, czyli indywidualne uwarunkowania pacjentki czy pacjenta. Każda operacja, także plastyczna, wiąże się z jakimś ryzykiem. Lekarz – możemy zakładać – powinien zrobić wszystko, by to ryzyko wyeliminować. Ale może się zdarzyć, że z powodu pewnych indywidualnych cech danej osoby efekt nie będzie taki, jaki był oczekiwany. I wtedy trudno mówić o błędzie lekarza.
