Był poniedziałek, 14 stycznia 2019 r. Siedziałem w swoim pokoju w Urzędzie Miejskim w Gdańsku. Siedziałem i bezmyślnie gapiłem się w monitor zgaszonego komputera. Jakieś trzy kilometry stąd, w szpitalu Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, lekarze walczyli o życie prezydenta miasta Pawła Adamowicza. Walczyli, choć większość z nich zdawała sobie sprawę z tego, że to walka daremna, że to walka, którą przegrają. Prędzej czy później.
Poprzedniego dnia wieczorem siedziałem w domu. Nagle zadzwonił telefon. To znajoma z Warszawy z informacją, że podczas Światełka do Nieba Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy był zamach na prezydenta Adamowicza.
