Stropy podczas katastrof budowlanych układają się w różne nisze. I to jest szansa na przeżycie dla wielu osób. Pod stropami na pewno były osoby, które mogły schować się lub w tym momencie miały na tyle szczęścia, że znalazły się w punkcie, gdzie stworzyły się nisze pozwalające im przeżyć. Szanse są duże w krajach, w których ludzie są szkoleni, jak zachować się w czasie lawin czy katastrof. Ktoś ma szczęście, bo przeżyje kilkanaście dni, gdy przysypie go strop przy lodówce i będzie miał dostęp do wody czy jedzenia. Teraz problem polega na tym, że jest zima, ujemna temperatura i czas przeżycia ludzi, nawet pod gruzem, na pewno jest krótszy niż byłby w okresie letnim czy wiosennym. Tak, bo grupy ratownicze dopiero po odkryciu budynku ze śniegu mają możliwość i szansę wprowadzenia tam ratowników, szukania tam poszkodowanych. Gdy jest to zasypane śniegiem, to takich możliwości nie ma. Wiele urządzeń elektrycznych nie jest dostosowanych do szukania ludzi pod śniegiem. Tym zajmują się tylko specjalistyczne, górskie grupy. To było nawet 9-11 dni, po których wydobywano żywe osoby. Ci ludzie najczęściej nic nie mówią, bo są osłabione, zestresowane. Najczęściej ci ludzie są od razu przekazywani służbom medycznym. Gdy uda się nawiązać kontakt, to pytamy, czy są sami, czy jest obok nich ktoś, kto znajdował się w budynku. Najczęściej jest to tylko wzrok skierowany do ratowników z prośbą o pomoc. Taki proszący, błagający wzrok. Tak, na pewno. To też widać w oczach. Ten człowiek cieszy się, że żyje, że dostał drugą szansę. Nasze grupy są dzielone na podgrupy: od ośmiu do dwunastu osób w górę, tak żeby ekipa pracowała non stop, 24 godziny na dobę. Taka jedna podgrupa pracuje 8-10 godzin, potem odpoczywa i kolejni wchodzą na ich miejsce. Podejrzewam, że solidna konstrukcja budynku spowodowała, że budynek całkowicie nie zawalił się. Wiemy, że są kraje, gdzie trzęsienia ziemi występują częściej. Tam konstrukcja budynków wygląda inaczej niż na terenach, które nie są terenami sejsmicznymi.
