W minionym roku bez fanfar i oficjalnych uroczystości minęła 15. rocznica podpisania kontraktu na dostawy pierwszych kołowych transporterów opancerzonych Rosomak. Wprowadzenie tych pojazdów, produkowanych na licencji w spółce Rosomak SA, by
Przypomnijmy, że pierwsze 24 Rosomaki trafiły do Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. W kolejnym roku polscy żołnierze z utworzonych Polskich Sił Zadaniowych (Polish Task Force White Eagel) stacjonujących w bazie w Ghazni dostali kolejne 47 tych KTO. Dostawy kontynuowano w następnych latach i ich liczba szybko przekroczyła setkę.
Żołnierze, nie tylko polscy, bo zazdrościli nam Rosomaków nawet Amerykanie, przyjęli nowe wozy wręcz entuzjastycznie. Przez długi czas wydawały się bowiem niezniszczalne, mimo że ostrzeliwano je nie tylko z broni maszynowej, ale też z granatników przeciwpancernych oraz innych urządzeń wybuchowych. Były bardzo skuteczne, do czasu, kiedy Talibowie zaczęli podkładać improwizowane ładunki o tak dużej mocy, że mogły wysadzić w powietrze nawet czołg.
Pierwszy żołnierz w Rosomaku zginął w pobliżu bazy Giro we wrześniu 2009 r. Mimo iż w kolejnych latach straty rosły, to dobra opinia o transporterach coraz bardziej się ugruntowywała. Były powodem do dumy.
Początki programu Rosomak sięgają 2002 r., kiedy to Wojskowe Zakłady Mechaniczne z Siemianowic Śląskich wygrały przetarg na produkcję pojazdów fińskiej Patrii AMV. Kontrowersje towarzyszyły zarówno realnej wartości tych pojazdów, jak też umowy na 690 wozów, w tym 313 wozów bojowych z załogową wieżą Oto Melara Hitfist-30P, podpisanej w 2003 r. Umowa miała wiele luk i ograniczeń.
W ich efekcie do Afganistanu w 2007 r. – na wszelki wypadek, gdyby dopancerzone “Rośki” (dla kontyngentu w Afganistanie zbudowano specjalną wersję tego transportera z dodatkowym opancerzeniem Rosomak M-1) nie sprawdziły się – wysłano dodatkowo 10 transporterów BRDM – 2 Szakal.
