Jest ktoś, kto wygrywa w każdej możliwej opcji po decyzji Trumpa wycofującej Amerykę z porozumienia nuklearnego z Teheranem. Ktoś, dla kogo szybujące ceny ropy, słabnąca pozycja międzynarodowa USA i wojny gospodarcze na Zachodzie są muzyką miłą dla ucha – Rosja.
Podjęta we wtorek decyzja Donalda Trumpa o wyjściu z międzynarodowego porozumienia nuklearnego z Iranem potencjalnie może się okazać najważniejszą w jego kadencji. Stawką jest przyszłość zbrojeń i rozbrojeń nuklearnych, bezpieczeństwo na Bliskim Wschodzie (które, jak wiadomo, promieniuje na cały świat) oraz relacje transatlantyckie. Dla wszystkich tych obszarów złamanie przez USA umowy z Iranem jest wysoce niekorzystne.
Uzasadniając swoją decyzję, Trump przedstawił alternatywną rzeczywistość, w którą uwierzą tylko jego najwytrwalsi zwolennicy. Mówił, że porozumienie faktycznie przybliża Iran do zdobycia broni atomowej, że pomaga finansować terroryzm, że przez to „zagrożone są amerykańskie miasta”, że uratowało irańską dyktaturę przed upadkiem. Jaki był prawdziwy motyw?
Trump spełnia jedną ze swoich obietnic wyborczych, ale również trudno oprzeć się wrażeniu, że postawił sobie za cel rozmontowanie wszystkiego, co zbudował jego poprzednik. Porozumienie z Iranem było chyba największym sukcesem zagranicznym Baracka Obamy. Trump ma kompleks Obamy, próbuje dowieść, że był złym przywódcą, a on, Trump, teraz wszystko zbuduje na nowo, dużo lepiej.
Porozumienie nie było idealne. Np. zasadne były obawy związane z jego krótką datą ważności (niektóre zapisy mają wygasać po dziesięciu latach). Jednak lepsze to niż patrzenie, jak Iran jest coraz bliżej bomby atomowej. Podobnie jak z uzbrojonym człowiekiem – rozbroić państwo jest trudniej, niż zapobiec uzbrojeniu. Taki błąd popełniono z Koreą Północną.
