Gdyby wyciągać wnioski ze zremisowanego 2:2 sparingu z Chile, polscy piłkarze postawią na mundialu na futbol pełen przygód. I pod bramką wrogą, i pod własną
Znów należy jednak przywołać klasyczną mantrę o przedturniejowych gierkach towarzyskich, które nie powinny ani nadmiernie cieszyć, ani nadmiernie martwić. Bo nasi piłkarze z założenia powinni wyglądać na ociężałych, skoro w Arłamowie ćwiczyli jeszcze mocniej niż przed dwoma laty. Bo rywale również nie przylecieli umierać na boisku. Bo o tej samej porze przed Euro 2016 wybrańcy Adama Nawałki ulegli Holandii, a kilkanaście dni później wzbili się na zupełnie inny poziom.
W Poznaniu goście najpierw zapoznali się z ogólną teorią meczów przeciw Polsce: nigdy nie jesteś całkiem bezpieczny. Nawet jeśli niewiele się dzieje, jeśli biało-czerwonym brakuje kreatywności i płynności, to wystarczy, że piłka spadnie pod nogę Lewandowskiego. Choćby pod lewą, której używa rzadziej, choćby poza polem karnym. Kapitan reprezentacji wziął zamach, przyłożył, piłka wyłamała rękawice interweniującego bramkarza.
