O cierpieniu i odchodzeniu św Jana Pawła II atmosferze tamtych dni i sile wstawiennictwa papieża Polaka z br Marianem Markiewiczem rozmawia Łukasz
Łukasz Krzysztofka: Drogi życia Brata zeszły się z drogami kard. Karola Wojtyły, a później Jana Pawła II. Jak zapamiętał Brat czas odchodzenia papieża Polaka?
Br. Marian Markiewicz: Pracowałem wtedy na furcie w metropolitalnym seminarium duchownym w Warszawie. Jeździłem w tamtych dniach rowerem po mieście i patrzyłem na zachowania ludzi. Niczym się nie różniły od tych po zamachu 13 maja 1981 r. Odczuwało się, że ludzie jednoczyli się w modlitwie o zdrowie papieża. Cała ul. Jana Pawła była oświetlona zniczami między torami. Nikt nikogo nie zwoływał, nie było jakiejś akcji modlitewnej. Każdy przychodził spontanicznie z potrzeby serca, aby modlić się.
W jakich okolicznościach dowiedział się Brat o śmierci Ojca Świętego?
Po powrocie z wyprawy rowerowej, gdy przyjechałem do domu, przy włączonym telewizorze wszyscy wyczekiwali na tę najgorszą wiadomość. Kiedy już ogłosili na placu św. Piotra, że papież powrócił do domu Ojca, wtedy nie modliłem się za niego jako za zmarłego. Ponieważ przyglądałem się jego życiu przez cały pontyfikat i widziałem, że to był wielki i święty człowiek, to od razu po jego śmierci zacząłem się modlić do niego.
Był Brat w czasie zamachu na życie papieża na pl. św. Piotra. Co było charakterystycznego w reakcjach ludzi 13 maja 1981 i na początku kwietnia 2005 r.?
Po zamachu ludzie byli przerażeni, w szoku, dzieci płakały, bo nikt się nie spodziewał, że ktoś może strzelać do papieża. Wtedy ludzie modlili się, aby operacja się udała i papież przeżył zamach. Podobnie było w kwietniu 2005 r. Znowu ta sama żarliwość w modlitwie z prośbą o cud uzdrowienia dla Ojca Świętego. W Wielki Piątek w czasie Drogi Krzyżowej papież już nie mógł uczestniczyć w niej osobiście. Przytulał krzyż do siebie i całował go w swojej kaplicy. Bardzo mnie to poruszyło. Jego cierpienie było wielkie.
