Zmiana warty w Sztabie Generalnym odbyła się wzorowo. Poza tym, że na potwierdzenie następcy generała Mieczysława Gocuła trzeba było czekać do ostatnich godzin. Koło południa BBN wydało komunikat, że o 13.30 we wtorek, 31 stycznia, zwierzchnik sił zbrojnych prezydent Andrzej Duda jednocześnie odwoła z funkcji Gocuła i mianuje generała broni Leszka Surawskiego. Zmiana stała się faktem około 14.30, kiedy na dziedzińcu Sztabu Generalnego Surawski ucałował sztandar i przejął od Gocuła kierowanie „mózgiem sił zbrojnych”, jak to sam określił w krótkim przemówieniu. Jego kandydatura była obstawiana przez część mediów od tygodni. Choć w NATO przyjęto za regułę, że nazwisko nowego szefa sztabu znane jest na wiele miesięcy przed nominacją. Generał Leszek Surawski, w odróżnieniu od ustępującego szefa sztabu, ma niezwykle bogate doświadczenie z linii. Jako „zmechol” po wrocławskiej szkole, którą ukończył w latach 80., trafił do rodzinnych Bartoszyc, wówczas jeszcze do pułku, który dziś jest brygadą. Przez 33 lata kariery oficera służył na stanowiskach dowódczych i sztabowych w dziewięciu jednostkach i związkach taktycznych, często dziś już nieistniejących, na wschodzie i północy kraju. Najbliżej związany był z jednostkami 16. Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej, którą dowodził w latach 2013–2016. Pierwszą gwiazdkę generalską otrzymał w 2008 r. z rąk prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W tym roku jego kariera wystrzeliła – zaliczył w sumie cztery awanse. W marcu został Inspektorem Wojsk lądowych, po fali odejść generałów z Dowództwa Generalnego. W sierpniu otrzymał trzecią gwiazdkę – generała broni. W listopadzie został I zastępcą dowódcy generalnego rodzajów sił zbrojnych, kiedy odejście gen. broni Mirosława Różańskiego było już przesądzone. Wreszcie postanowieniem prezydenta został jedenastym szefem Sztabu Generalnego w historii demokratycznej Polski i ósmym w czasie naszego członkostwa w NATO. Mianowanie na stanowisko najważniejszego żołnierza w kraju oficera związanego z elbląską dywizją może być symbolem zmiany paradygmatu kadrowej polityki obronnej. Dywizja, której jednostki uchodziły przez ostatnie 20 lat za najbardziej zaniedbane sprzętowo, niedoinwestowane infrastrukturalnie i kadrowo, uzyskuje miejsce na czele Wojska Polskiego. Przez ostatnią dekadę na szczytach generalicji brylowali oficerowie „Czarnej Dywizji” – 11. Lubuskiej Dywizji Kawaleri Pancernej. Skrzypczak, Lamla, Różański, Adamczak, Mika – te nazwiska zna każdy, kto interesuje się wojskiem. Czarne naramienniki i husarskie skrzydła zdominowały najważniejsze dowództwa i instytucje MON. Piechocińcy z Elbląga nie mieli takiego szczęścia. Paradoksalnie na rękę poszła im historia. Rosyjska agresja na Ukrainę, postępująca militaryzacja Obwodu Kaliningradzkiego i budzący niepokój w NATO przesmyk suwalski sprawiły, że to oni teraz są w centrum zainteresowania. Orzysz – główny poligon północno-wschodniej Polski – zamiast niesławnej kompanii karnej staje się znany jako miejsce ćwiczeń i stacjonowania wielonarodowego batalionu NATO. Tamtejsza 15. Brygada Zmechanizowana budzi podziw intensywnością ćwiczeń i umiejętnością promocji niegdyś zapomnianej jednostki. Za chwilę będzie gościć drugi amerykański kontyngent w naszym kraju. Sama dywizja niedługo będzie międzynarodowym sztabem kontrolującym wszystkie cztery natowskie bataliony na wschodniej flance. A jej niedawny dowódca właśnie awansował tak, że wyżej już nie można. Największym wyzwaniem dla generała Surawskiego będzie uspokojenie sytuacji w wojsku. Destabilizacja na wysokich szczeblach wywołana odejściami najważniejszych dowódców i szefów wojskowych instytucji zachwiała armią. Jeśli dotychczasowi trzy- i czterogwiazdkowi generałowie odeszli, bo nie chcieli dalej firmować polityki ministra Antoniego Macierewicza, awansowany kilkakrotnie za jego rządów generał Surawski będzie pod ogromną presją, by wykazać, że nie jest wyłącznie „żołnierzem dobrej zmiany”.
