Na początku jedna uwaga Nie piszę tego krótkiego komentarza z pozycji eksperckich bo nie jestem demografem Mam jednak prawo pisać bo dziś nie trzeba
Na początku jedna uwaga. Nie piszę tego krótkiego komentarza z pozycji eksperckich, bo nie jestem demografem. Mam jednak prawo pisać, bo dziś nie trzeba być demografem, żeby dostrzec iż demografia to bodaj największy nasz problem i praprzyczyna wielu innych z którymi nie możemy sobie dać rady.
Mówiąc My, piszę o Europie. Kiedyś często, z mało skrywaną wyższością zamiennie używało się nazwy „Stary Kontynent”. Dziś, przynajmniej tak mi się wydaje, a czytam dużo nazwa ta używana jest bardzo rzadko o ile w ogóle. Rozumiem, że dlatego, ponieważ stała się dwuznaczna. Dziś Europa na pewno chciałaby być kontynentem młodym. Bez dwóch zdań.
Kościół ma dwa tysiące lat. W swej zbiorowości jest mądry, co okazuje się także w tym temacie. Kościół jako pierwszy widział – i to trzydzieści lat temu – że nad wszystkie europejskie społeczeństwa nadciągają chmury, bo rodzi się zbyt mało dzieci. Niewielu wtedy brało ten głos na poważnie, a zapiekli wrogowie ostrzeżenia celibatariuszy w temacie dzietności traktowali jako dobrą okazję do mało wybrednych, więcej –prostackich – kpin. O problemie już dawno temu pisała także „Niedziela”. Rozwijając ten wątek, nie zmierzam wcale do puenty: „i mieliśmy rację”, bo to nic nie warta pociecha w sytuacji, gdy i ci, którzy rację mieli, a także ci, którzy dopiero po pewnym czasie kłopot dostrzegli jak i wreszcie ci, którzy w niepojętej zapiekłości nie dostrzegają go do dziś, my wszyscy po prostu to jedziemy na tym samym wózku.
O ile spece od marketingu politycznego mawiają, że promocja osoby polityka nie różni się od promowania proszku do prania o tyle odbudowanie pokoleń ludzkich to nie to samo, co zwiększenie mocy produkcyjnych fabryki środka czyszczącego. Nie wiem czy to już, ale jeżeli nie już, to pewnie wkrótce odbudowę tkanki biologicznej narodów europejskich będzie można porównać – jeśli chodzi o wartości liczbowe – do odbudowy po stratach wywołanych przez najkrwawsze wojny. Demografia to poważny problem.
Ludzi staram się zrozumieć, ale w tym konkretnym przypadku nie potrafię. Jak w takiej, a nie innej sytuacji demograficznej zrozumieć tych, którzy nadal popierają prawo do zabijania nienarodzonych? Bo nawet, jeśli nie chcą uznać – nie czarujmy się: w imię wygody – że każde ludzkie życie jest bezcenne to dziś z punktu widzenia tylko własnego interesu, trzeba uznać, że każde, ale to absolutnie każde życie ludzkie jest więcej niż na wagę złota.
Ks. Paweł Rozpiątkowski
