Dziękujemy za jego mądre i roztropne decyzje oraz za odwagę duszpasterską wyrażające się w solidarności z ludźmi i za odwagę w bronieniu ich
Dziękujemy za jego mądre i roztropne decyzje oraz za odwagę duszpasterską, wyrażające się w solidarności z ludźmi i za odwagę w bronieniu ich godności i praw obywatelskich. Dziękujemy za nauczanie prawd wiary i jakże skuteczne odradzanie wspólnoty Kościoła. W ten sposób metropolita lwowski abp Mieczysław Mokrzycki przypomniał 5 kwietnia w katedrze lwowskiej postać bp. Stanisława Padewskiego przy jego trumnie. 4 kwietnia przywieziono ją z Polski, gdzie były ordynariusz charkowsko-zaporoski zmarł 29 stycznia br.
„Od chwili śmierci i tymczasowego pochówku w grobowcu kapucyńskim w Sędziszowie Małopolskim podjęliśmy starania, aby sprowadzić ciało Biskupa Stanisława na Ukrainę. Szczęśliwie udało się dopełnić wszelkich formalności i pierwszy biskup diecezji charkowsko-zaporoskiej zostanie pochowany w swojej diecezji” – napisał w liście pasterskim abp Mokrzycki.
W homilii przypomniał pokrótce życiorys zmarłego, zwracając uwagę, że urodzony w 1932 w Hucie Nowej koło Buczacza przyszły biskup w wieku 13 lat musiał wraz z rodziną opuścić swoje rodzinne strony, odnajdując swoje nowe miejsce na Ziemiach Odzyskanych w Polsce. Dopiero w 1988 r., mając 56 lat, już będąc kapucynem, jako jeden z pierwszych polskich kapłanów wyruszył z misją ewangelizacyjną na Ukrainę. Była ona wówczas krajem na wskroś ateistycznym, który co prawda chylił się ku upadkowi, ale Związek Radziecki jeszcze istniał i ratował się wszelkimi sposobami.
„To była naprawdę bardzo odważna decyzja a zarazem jakże błogosławiona i potrzebna” – podkreślił metropolita lwowski. Zaznaczył, że bp Padewski odnowił życie swego zakonu kapucynów na Ukrainie i utorował drogę dla kolejnych pokoleń kapłanów i osób zakonnych. 13 kwietnia 1995 r. św. Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji w Kamieńcu Podolskim. W latach 1998-2002 bp Padewski był biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej. Następnie papież Polak skierował go do Charkowa jako pierwszego biskupa nowo utworzonej diecezji charkowsko-zaporoskiej, największej terytorialnie na Ukrainie i jakże trudnej, gdyż przez dziesięciolecia nie było tam żadnego kościoła katolickiego, a jeśli przybywał tam jakiś kapłan, to w ukryciu i bardzo rzadko – zaznaczył w swym liście abp Mokrzycki.
W kazaniu podczas Mszy św. osobno podziękował Zakonowi Braci Mniejszych Kapucynów, a zwłaszcza wspólnocie klasztornej z Sędziszowa Malopolskiego, za wieloletnią opiekę i troskę, jaką otaczali tam swego współbrata aż do końca jego życia.
Uroczystości pogrzebowe bp. Stanisława Padewskiego potrwają do 8 kwietnia. Przy jego trumnie będą się modlić także w Winnicy, Dnieprze, Charkowie i w Zaporożu, gdzie zostanie pochowany w krypcie miejscowej konkatedry.
Bp Stanisław Padewski urodził się 18 września 1932 w Hucie Nowej pow. Buczacz (dawne województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina). 1 grudnia 1945 został wraz z rodziną przesiedlony z terenów Rzeczypospolitej włączonych do ZSRR do Nowego Miasteczka k. Nowej Soli. 27 sierpnia 1949 rozpoczął nowicjat w klasztorze kapucynów w Sędziszowie Małopolskim, pod kierunkiem magistra o. Apolinarego Borkowskiego. W zakonie przyjął imię Wenanty. 28 sierpnia 1950 złożył pierwszą profesję zakonną. Dwa lata później rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Krakowie; 19 września 1953 złożył śluby wieczyste, a 24 lutego 1957 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Stanisława Rosponda.
W latach 60. studiował na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Uniwersytecie Jagiellońskim, posługiwał jako katecheta, następnie sprawował urząd gwardiana i proboszcza krakowskiego klasztoru kapucynów.
W 1988 r. wyjechał do posługi katolikom w zachodniej części ZSRR, na terenie ówczesnej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Pracował tam duszpastersko w parafiach: Bar, Połonne, Kijów, Starokonstantynów i Szepetówka. 13 kwietnia 1995 Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji kamieniecko-podolskiej (sakrę nowy biskup przyjął 10 czerwca tegoż roku z rąk ówczesnego nuncjusza apostolskia Ukrainie abp. Antonio Franco). 10 października 1998 papież przeniósł go na podobne stanowisko w archidiecezji lwowskiej. 4 maja 2002 powołał go na pierwszego biskupa utworzonej w tym dniu diecezji charkowsko-zaporoskiej. 19 marca 2009, w wieku ponad 76 lat, bp Padewski ustąpił z urzędu, po czym wrócił do Polski.
Na jego prośbę władze prowincji krakowskiej kapucynów, do której należał, skierowały go do wspólnoty braterskiej w Kielcach. Widząc jednak wielką potrzebę posługi pasterskiej na Wschodzie, po kilku miesiącach pobytu w tym mieście, mimo nękających go chorób, biskup wrócił na Ukrainę, ale 1 lipca 2012 ostatecznie powrócił do Polski i zamieszkał w klasztorze w Sędziszowie Małopolskim i tam zmarł 29 stycznia 2017 w swojej celi zakonnej.
Tam też, w Sędziszowie, odbył się 1 lutego jego pogrzeb. Uroczystej Mszy św. przewodniczył metropolita lwowski abp Mieczysław Mokrzycki, a wśród wielu koncelebransów było m.in. 3 biskupów z Polski i 5 z Ukrainy. Kazanie wygłosił biskup pomocniczy charkowsko-zaporoski Jan Sobiło. Po liturgii ciało zmarłego współbrata odprowadził na miejscowy cmentarz br. Tomasz Żak – przełożony prowincji krakowskiej kapucynów. Obecnie doczesne szczątki biskupa-kapucyna wróciły na Ukrainę.
