W wieku 103 lat zmarł aktor teatralny i filmowy Maciej Maciejewski – poinformowała PAP jego wnuczka Wera Gromadzka. Aktor grał m.in. w „Krótkim filmie o zabijaniu“ Krzysztofa Kieślowskiego. Był związany z Teatrem Polskim w Warszawie i Teatrem Polskiego Radia. – Sprawdź repertuar kin w całej Polsce. Nowości w świecie filmów, a także baza filmów
Maciej Maciejewski zmarł 17 maja w Warszawie. Uroczystość pogrzebowa odbędzie się 25 maja o godzinie 12 w Domu Pogrzebowym na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
Maciejewski urodził się 1 października 1914 r. w Augustowie. W latach 1936-38 kształcił się w Studiu Operowym przy Operze Warszawskiej. W 1938 debiutował, partią Janusza w „Halce“ według Stanisława Moniuszki.
Jako dowódca plutonu walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., pod Lwowem został ciężko ranny. W latach 1940-41 występował w polskim Teatrze Lalki i Aktora w Grodnie. W 1941 r. wrócił do Warszawy i podjął pracę w Banku Cukrowniczym.
W latach 1944-46 roku grał w krakowskich teatrach: Rapsodycznym i Grotesce. W 1946 r. ukończył studia aktorskie w studiu Iwo Galla w Krakowie.
Lata 1946-48 spędził w Gdyni, gdzie występował w Teatrze Wybrzeże (działalność tej sceny zainaugurował wraz z Zofią Perczyńską rolami w „Homerze i Orchidei“ Tadeusza Gajcego), a następnie – 1948-49 – w łódzkim Teatrze Wojska Polskiego. W 1949 r. związał się ze stołecznymi scenami, najpierw Teatrem Polskim (1949-56), potem Dramatycznym (1956-59). Po 1959 r. wrócił do Teatru Polskiego – w sumie wykreował w tym teatrze blisko 100 ról, m.in.: Dziennikarza i Wernyhory w „Weselu“ Stanisława Wyspiańskiego, Króla w „Ubu Królem“ Alfreda Jarry’ego, Don Fernanda w „Cydzie“ Pierre’a Corneille’a, Jankiela w „Panu Tadeuszu“ Adama Mickiewicza i Pożarskiego w „Chłopcach“ Stanisława Grochowiaka. w 1978 r. przeszedł na emeryturę.
Przygodę z kinem rozpoczął w 1951 r. rolą skrzypka Slavika w „Młodości Chopina“ Aleksandra Forda. Później wystąpił m.in. w „Żołnierzu zwycięstwa“ w epizodycznej roli oficera sztabowego. W 1956 r. zagrał jedną ze swoich najważniejszych ról – porucznika w „Kanale“ Wajdy. Później występował m.in. „Prawdziwym końcu wielkiej wojny“ Jerzego Kawalerowicza (1957), „Polonia Restituta“ Bohdana Poręby(1980), „Przerwanym locie“ Leonarda Buczkowskiego (1964), „Epilogu norymberskim“ Jerzego Antczaka (1970), „Krótkim filmie o zabijaniu“ Krzysztofa Kieślowskiego (1987), „Zawróconym“ Kazimierza Kutza (1994) i „Egoistach“ Mariusza Trelińskiego (2000).
Zagrał jeszcze kilkadziesiąt drugoplanowych ról filmowych i telewizyjnych – m.in. w serialach: „Wielka miłość Balzaka“, „Lalka“ i „Życie na gorąco“ w latach 70 ub. wieku oraz – ostatnio – „Adam i Ewa“.
Wystąpił w ponad 40 spektaklach Teatru Telewizji, był związany z Teatrem Polskiego Radia (1951-2003), brał udział w dubbingu.
Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Był najdłużej żyjącym polskim aktorem, o dwa lata przeżył Irenę Renard (1888-1989).
