W wieku 89 lat zmarł Ernest Bryll, literat, którego życie i praca dokumentują etapy historii powojennej Polski, a przede wszystkim – chętnie śpiewany poeta.
W grudniu 1980 r. w Teatrze Muzycznym w Gdyni miała premierę śpiewogra, jak się to nazywało, pod tytułem „Kolęda Nocka”. A w niej największe wrażenie robił śpiewany przez Krystynę Prońko „Psalm stojących w kolejce”: „Za czym kolejka ta stoi? Po szarość, po szarość, po szarość/ Na co w kolejce tej czekasz? Na starość, na starość, na starość”. Autorem muzyki był Wojciech Trzciński. Autorem słów do tych hymnów doby szarzyzny, zwątpienia i beznadziei – na płycie opublikowanych już w 1982 r., podczas stanu wojennego – był Ernest Bryll.
Zmarły właśnie w wieku 89 lat Bryll – poinformowało o jego śmierci Stowarzyszenie Pisarzy Polskich – był dziennikarzem (zaczynał w 1955 r. w słynnym „Po Prostu”), krytykiem filmowym, poetą identyfikowanym z pokoleniem „Współczesności”, autorem przekładów i ambasadorem RP w Irlandii (w latach 90.). Ale w zbiorowej pamięci pozostanie głównie za sprawą piosenek. Szczególnie tych z lat 80., które – jak „Psalm…” – wyczuły jakąś emocję i moment zwrotny w historii: „Bądź jak kamień, stój, wytrzymaj, kiedyś te kamienie drgną i polecą jak lawina”.
Podobny charakter miały piosenki i wiersze z programu „Boże, nie daj nam siebie utracić” (do muzyki Włodzimierza Korcza), prezentowanego w stanie wojennym przez Muzeum Archidiecezji Warszawskiej, wykonywane przez Danutę Rinn i Krzysztofa Kolbergera, a później rozpowszechniane w drugim obiegu na przegrywanych własnym sumptem kasetach.
