Wraz z pierwszymi dniami maja kościoły zaczynają się bielić pierwszokomunijnie Jak nie zgubić tego co w tym czasie jest najważniejsze
Pierwsza Komunia św. to moment kulminacyjny długich przygotowań – i tych duchowych, i praktycznych. To bardzo ważny dzień dla dziecka i całej rodziny. Szansa na spojrzenie na nowo również na swoją wiarę i swoje pojmowanie Eucharystii, a może i pogłębienie relacji z Panem Bogiem.
O podzielenie się czasem Pierwszej Komunii św. swoich dzieci i przygotowaniem do niej poprosiliśmy kilkoro rodziców.
Początek wspólnej drogi
Pierwsza Komunia św. naszego syna była, oczywiście, wyjątkowym i bardzo ważnym momentem, ale nie tylko. To także konsekwencja naszego wcześniejszego życia. Właściwie od zawsze codziennie wspólnie się modliliśmy – najpierw bardzo prosto, dziecięco, z biegiem lat coraz dojrzalej. Otaczaliśmy naszą modlitwą bliższych i dalszych, sprawy, którymi akurat żyliśmy. Wspólnie uczyliśmy się dostrzegać fakty, za które możemy być wdzięczni Bogu, ludzi, którzy w konkretnym dniu byli dla nas z różnych powodów ważni. Każdej niedzieli wspólnie czytaliśmy książkę z fragmentami Ewangelii z niedzielnej Liturgii i opowiadaniami, które świetnie je tłumaczą. A później, już w kościele, klękaliśmy przy ołtarzu, żeby przyjmować Komunię św. Nasz syn też – on otrzymywał kapłańskie błogosławieństwo. To zawsze poruszający dla nas moment, kiedy byliśmy tak blisko Pana Jezusa.
Potem była Pierwsza Komunia św. W samym wydarzeniu bardzo ceniliśmy to, że była to prawdziwie rodzinna uroczystość. Dzieci pierwszokomunijne, rodzice, rodzeństwo, a nawet szkolna schola – wszyscy znaleźli w niej swoje miejsce, dzięki czemu główni bohaterowie mogli się skupić na najważniejszym: przyjęciu Pana Jezusa do swoich serc. Mieliśmy poczucie, że to z jednej strony ukoronowanie, a z drugiej – początek naszej wspólnej rodzinnej drogi z Panem Bogiem. Od tego dnia możemy razem klękać przy konfesjonale i przyjmować Chrystusa do naszych serc.
