Jak opisać ludzi dla których ratowanie setek istnień było czymś naturalnym Jak przedstawić fenomen cichego heroizmu który nigdy nie szukał uznania
S. Matylda urodziła się na warszawskiej Woli w 1870 r. wśród żydowskiej biedoty. Uczyła się w pałacu Bogusławskiego przy ul. Żelaznej, na pensji Sióstr Rodziny Maryi – instytutu powołanego przez św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Przed wojną siostra M. Getter założyła 25 placówek opiekuńczych i edukacyjnych. W 1936 r. została wybrana przełożoną warszawskiej prowincji Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi.
Ludzie mówili, że miała nieograniczoną ufność w opiekę Opatrzności Bożej. Z odwagą stawiała czoła przeciwnościom losu. Także w czasie Powstania Warszawskiego otworzyła drzwi domu zgromadzenia przy ul. Hożej 52 dla potrzebujących – powstańców – organizując dla nich szpital. Wszystkie osoby, które prosiły siostrę o ratunek, ocalały. Wszyscy, którzy się zaangażowali w dzieło ratowania doczekali końca Powstania i wojny. Mawiała: „ktokolwiek przychodzi na nasze podwórko i prosi o pomoc, w imię Chrystusa, nie wolno nam odmówić“. Wśród chronionych były głównie żydowskie dzieci.
Na szczęście, choć prawie wszystkie archiwa spłonęły w czasie Powstania, to zachowały się protokoły z posiedzeń przełożonych zgromadzenia, listy okólne, korespondencja sióstr, w tym listy pisane przez Matkę Matyldę oraz wspomnienia współsióstr. To one, dając świadectwo, tworzą heroiczny portret „Matusi“.
