W bazylice św Anastazji w Weronie prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard Angelo Amato ogłosi 29 kwietnia w imieniu papieża błogosławioną
W bazylice św. Anastazji w Weronie prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Angelo Amato ogłosi 29 kwietnia, w imieniu papieża, błogosławioną Leopoldynę Naudet – żyjącą na przełomie XVIII i XIX wieku zakonnicę, dziewicę, dwórkę i założycielkę żeńskiego zgromadzenia zakonnego. Pochodziła z mieszanej rodziny francusko-niemieckiej i dużą część swego życia spędziła na dworze habsburskim, co jednak nie przytłumiło w niej ani głębokiego życia duchowego, ani pragnienia całkowitego poświęcenia się Bogu.
Leopoldyna Naudet
Leopoldyna (Leopoldina) urodziła się 31 maja 1773 we Florencji w rodzinie mieszanej narodowo: jej ojciec Joseph Naudet był Francuzem, matka – Susanna d’ Arnth – Niemką. Oboje rodzice pozostawali w służbie na dworze wielkiego księcia Leopolda I Habsburga z Lotaryngii, który zresztą został jej ojcem chrzestnym, ona zaś otrzymała na chrzcie imię na jego cześć. Gdy dziewczynka miała 3 lata, zmarła jej matka a w 2 lata później została oddana na wychowanie do klasztoru sióstr oblatek augustynianek od św. Józefa. Towarzyszyła jej w tym jej siostra Luiza, z którą była zawsze blisko związana. Odznaczając się od najmłodszych lat wielką pobożnością i bogatą duchowością, już w wieku 8 lat przyjęła sakrament bierzmowania, a w rok później I komunię świętą, co było wówczas niezwykłą rzadkością.
W 1783 ojciec zawiózł obie córki na naukę do Paryża, gdzie nie tylko zdobywały wiedzę i doskonaliły znajomość języków, ale mogły też zwiedzać kościoły i muzea i czytać dużo książek. Pobyt w stolicy Francji sprzyjał też duchowemu rozwojowi obu sióstr i ich wrażliwości na sprawy społeczne. W 1789 powróciły one do Florencji, gdzie dwa lata wcześniej zmarł ich ojciec. Wówczas wielki książę zaprosił ich na swój dwór i tam zostały nauczycielkami i wychowawczyniami jego dzieci. Gdy w 1790 Leopold został cesarzem Austrii, przeniosły się wraz z nim do Wiednia.
Tutaj Leopoldyna nawiązała kontakt z jezuitą Nikolausem von Diessbachem, który wkrótce został jej kierownikiem duchowym. Kapłan ten założył tajne stowarzyszenie „Przyjaźń Chrześcijańska”, złożone z wybranych świeckich i duchownych, którego jednym z celów było szerzenie i popularyzowanie prasy katolickiej.
W 1792 cesarz zmarł i obie siostry przeszły na służbę jego córki, arcyksiężny Marii Anny Habsburg, siostry nowego władcy Franciszka II. Była to kobieta bardzo religijna i myśląca o życiu zakonnym, toteż znalazła w obu siostrach zrozumienie i najbliższe współpracownice. Niebawem została przełożoną kanoniczek od św. Jerzego w Pradze – była to grupa kobiet z wyższych sfer, pragnących się poświęcić życiu zakonnemu i dziełom miłosierdzia i obie siostry pospieszyły za nią do stolicy Czech.
Tam też w 1799 przyszła błogosławiona poznała o. Niccolo Paccanariego (1773-1820) – byłego jezuitę (zakon został kilka lat wcześniej rozwiązany) , który zapoznał ją z duchowością św. Ignacego Loyoli, która bardzo jej odpowiadała. Za jego radą założyła – z Marią Anną i Luizą – 31 maja 1799 nowy instytut Umiłowanych Jezusa, a Leopoldyna została ich pierwszą przełożoną. W rok później ks. Paccanari wysłał ją do Włoch, aby poszukała tam miejsca pod stałą siedzibę nowej wspólnoty. W latach 1801-07 Leopoldyna przemierzyła niemal cały Półwysep Apeniński, spotykając się często z niezrozumieniem, objawami zazdrości i uprzedzeń, co doprowadziło nawet do oddzielenia się od niej części Umiłowanych, których w tym czasie przybyło wiele z Francji i Anglii.
W 1807 założycielka poznała w Weronie ks. Luigiego Pacettiego – przyjaciela Piusa VII i kierownika duchowego markizy, późniejszej świętej Magdaleny z Canossy (1774-1835) . 8 maja 1808 rozpoczęła się długoletnia współpraca tych dwóch kobiet i Magdalenie Leopoldyna bardzo wiele zawdzięczała. Ważną rolę w jej duchowym rozwoju odegrała też znajomość z innym późniejszym świętym – Kasprem Bertonim (1777-1853) , który bardzo pomógł w rozwoju jej dzieła. Za jego radą zmieniła je nieco i 9 listopada 1816 w klasztorze św. Teresy w Weronie powołała do życia nową wspólnotę – Sióstr od Świętej Rodziny. Zajmowały się one oświatą i wychowaniem dziewcząt z rodów arystokratycznych, ale także zakładały bezpłatne szkoły dla dzieci i dorastających dziewcząt z biednych środowisk. Zakonnice poświęcały też wiele uwagi organizowaniu spotkań formacyjnych dla młodzieży.
Nowy instytut uzyskał zatwierdzenie rządowe, niezbędne do jego istnienia, w 1833, a 20 grudnia tegoż roku zatwierdził je także kanonicznie Grzegorz XVI. W pół roku później – 17 sierpnia 1834 zmarła w Weronie w opinii świętości Leopoldyna Naudet.
Jej proces beatyfikacyjny trwał w latach 1971-73 a 23 lipca 2016 komisja lekarska Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznała cud za jej wstawiennictwem i 21 grudnia tegoż roku Franciszek wydał dekret zezwalający na jej beatyfikację.
