Papierosy, szprotki, zepsuty automat. Kulisy negocjacji wejścia Polski do UE – fakty.interia.pl – Negocjacje w sprawie wejścia do UE to był wyścig z czasem i wyścig na zasadzie „kto pierwszy”. „Jednak nigdy podczas negocjacji w sprawie wejścia Polski do
Negocjacje w sprawie wejścia do UE to był wyścig z czasem i wyścig na zasadzie „kto pierwszy”. „Jednak nigdy podczas negocjacji w sprawie wejścia Polski do Unii nie było takiej opcji, żeby poszerzenie UE dokonało się bez Polski – mówi Agnieszka Drop, była szefowa gabinetu głównego negocjatora Polski Jana Kułakowskiego. Jaki wpływ na negocjacje miały papierosy, a jaki zepsuty automat do kawy? Przeczytajcie.
Zdjęcie
Grecja. Premier Leszek Miller z piórem, którym podpisze Traktat Akcesyjny/MACIEJ MACIERZYNSKI/REPORTER /East News
Początkowo kanclerz Niemiec, Helmut Kohl obiecywał, że Polska wejdzie do Wspólnoty w 2000 roku. Potem ta data się oddalała, podawano 2002 r., 2003 r. i w końcu pojawiła się data 2004 roku. Szokiem dla wszystkich było natomiast, że Polska wejdzie do UE nie 1 stycznia, a 1 maja. Opóźnienie o kilka miesięcy było związane z długimi procedurami ratyfikacji traktatu członkowskiego. Jako pierwszy o majowej dacie powiedział dziennikarce RMF FM nadzorujący z ramienia KE proces rozszerzania Wspólnot – Eneko Landaburu.
KE i kraje starej Unii często nastawiały jedne kraje kandydujące przeciwko drugim. Małe państwa, które miały mniejsze problemy z dostosowaniem się do unijnych wymogów – wierzyły, że wyprzedzą Polskę i wejdą wcześniej do Wspólnoty. Czesi się wyrywali do przodu, a Węgry, którym było łatwiej uważali się trochę za « arystokrację w tych negocjacjach »- wspomina Agnieszka Drop. Jednak Polska ze względów geopolitycznych, ekonomicznych (jako największa gospodarka) i ze względu sąsiedztwo z Niemcami była wiodącym krajem i była nie do ominięcia. Przeprowadzała także twardsze negocjacje z Brukselą niż pozostali.
Ostatnie negocjacje na szczycie w Kopenhadze w 2002 roku Polska prowadziła już sama, gdyż pozostałe kraje kandydujące – nie zgłaszały już żadnych problemów. Polska mogła sobie jednak pozwolić na więcej niż inni kandydaci.
Pierwszy, główny negocjator Polski, Jan Kułakowski, był znaną postacią w europejskich kręgach.
