Matko pociesz nas – zawierzamy Ci nasze „trudne dziś” a także „niepewne jutro” prowadź nasz Naród przez codzienność tak jak prowadziłaś go
Matko Pocieszenia, życia strzeż i zdrowia,
Od powietrza, wojny, ognia i przednowia,
O przeżegnaj, jak kraj długi,
Nasze prace, nasze pługi;
Ustrzeż bytu i imienia,
Święta Matko Pocieszenia, nie opuszczaj nas.
Na północny zachód od Poznania, nad rzeką Samą będącej lewym dopływem Warty leży miasto Szamotuły. Najcenniejszym skarbem tego miasta jest piękna gotycka fara z połowy XV wieku, w której króluje Szamotulska Pani – Pocieszycielka Strapionych.
Pamiętając o celu naszych październikowych wędrówek, zatrzymujemy się w szamotulskiej farze, by szukać pocieszenia dla wszystkich udręczonych i strapionych skutkami powodzi i brakiem jedności w naszej Ojczyźnie.
Cudowny obraz Matki Bożej Pocieszenia « Szamotuł Pani » jest ruską ikoną Matki Bożej Kazańskiej, namalowany na drewnie. Najpierw właścicielem obrazu był kniaź ruski, który za czasów króla Jana Kazimierza dostał się do niewoli i przebywał wraz z żoną w więzieniu w Warszawie.
W tym czasie na dworze króla Jana Kazimierza przebywał zasłużony wojownik, właściciel Szamotuł – Aleksander Wolff. Gdy zobaczył obraz u kniazia, zapragnął nabyć go dla siebie. Kniaź otaczał obraz tak wielkim szacunkiem i nabożeństwem, że nie chciał za żadną cenę go oddać. Dopiero po śmierci kniazia udało się Wolffowi nabyć obraz od Jego żony, dla której wyjednał u króla wolność. Wolff przywiózł obraz do Szamotuł i umieścił go w kaplicy zamkowej.
