Gdyby nie chodziło o współpracę ambasadora RP w Niemczech Andrzeja Przyłębskiego ze Służbą Bezpieczeństwa całą sprawę można by podsumować cytatem „palił, ale się nie zaciągał”. Właśnie tak można podsumować opinię IPN na temat Przyłębskiego – choć podpisał on zobowiązanie do współpracy z SB, to Instytut nie skieruje…
„Kierując się patriotycznym obowiązkiem i chcąc przyczynić się w miarę moich możliwości do utrzymywania ładu i porządku w PRL i triumfu prawdy, wyrażam zgody na udzielanie pomocy Służbie Bezpieczeństwa. Fakt ten zachowam w całkowitej tajemnicy. Będę rzetelnie i starannie relacjonował interesujące SB zdarzenia i fakty. Obieram sobie pseudonim Wolfgang”. Podpisano: Andrzej Przyłębski. Takie zobowiązanie obecny ambasador złożył 11 czerwca 1979 r. Miał wówczas 21 lat.
Problem w tym, że kiedy został wysłany na placówkę w Berlinie w lipcu ubiegłego roku prof. Andrzej Przyłębski złożył oświadczenie lustracyjne, w którym zaprzeczył, aby współpracował z organami bezpieczeństwa państwa w PRL. Kiedy w marcu tego roku opublikowano dokumenty, świadczące, że do takiej współpracy mogło jednak dojść Przyłębski przypomniał sobie, że rzeczywiście miał kontakty ze Służbą Bezpieczeństwa. – Niewykluczone, ze szantażowany na okoliczność niewydania paszportu, mogłem podpisać jakieś zobowiązanie (…) . Ale nawet jeśli je podpisałem, to było to wymuszone pod groźbą nie tylko odmowy paszportu, ale także relegacji ze studiów za kolportaż pism antykomunistycznych – tłumaczył.
