W wieku 103 lat zmarł aktor teatralny i filmowy Maciej Maciejewski — poinformowała PAP jego wnuczka Wera Gromadzka. Aktor grał m.in. w «Krótkim filmie o zabijaniu» Krzysztofa Kieślowskiego. Był związany z Teatrem Polskim w Warszawie i Teatrem Polskiego Radia. — Sprawdź repertuar kin w całej Polsce. Nowości w świecie filmów, a także baza filmów
Maciej Maciejewski zmarł 17 maja w Warszawie. Uroczystość pogrzebowa odbędzie się 25 maja o godzinie 12 w Domu Pogrzebowym na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
Maciejewski urodził się 1 października 1914 r. w Augustowie. W latach 1936-38 kształcił się w Studiu Operowym przy Operze Warszawskiej. W 1938 debiutował, partią Janusza w «Halce» według Stanisława Moniuszki.
Jako dowódca plutonu walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., pod Lwowem został ciężko ranny. W latach 1940-41 występował w polskim Teatrze Lalki i Aktora w Grodnie. W 1941 r. wrócił do Warszawy i podjął pracę w Banku Cukrowniczym.
W latach 1944-46 roku grał w krakowskich teatrach: Rapsodycznym i Grotesce. W 1946 r. ukończył studia aktorskie w studiu Iwo Galla w Krakowie.
Lata 1946-48 spędził w Gdyni, gdzie występował w Teatrze Wybrzeże (działalność tej sceny zainaugurował wraz z Zofią Perczyńską rolami w «Homerze i Orchidei» Tadeusza Gajcego), a następnie — 1948-49 — w łódzkim Teatrze Wojska Polskiego. W 1949 r. związał się ze stołecznymi scenami, najpierw Teatrem Polskim (1949-56), potem Dramatycznym (1956-59). Po 1959 r. wrócił do Teatru Polskiego — w sumie wykreował w tym teatrze blisko 100 ról, m.in.: Dziennikarza i Wernyhory w «Weselu» Stanisława Wyspiańskiego, Króla w «Ubu Królem» Alfreda Jarry’ego, Don Fernanda w «Cydzie» Pierre’a Corneille’a, Jankiela w «Panu Tadeuszu» Adama Mickiewicza i Pożarskiego w «Chłopcach» Stanisława Grochowiaka. w 1978 r. przeszedł na emeryturę.
Przygodę z kinem rozpoczął w 1951 r. rolą skrzypka Slavika w «Młodości Chopina» Aleksandra Forda. Później wystąpił m.in. w «Żołnierzu zwycięstwa» w epizodycznej roli oficera sztabowego. W 1956 r. zagrał jedną ze swoich najważniejszych ról — porucznika w «Kanale» Wajdy. Później występował m.in. «Prawdziwym końcu wielkiej wojny» Jerzego Kawalerowicza (1957), «Polonia Restituta» Bohdana Poręby(1980), «Przerwanym locie» Leonarda Buczkowskiego (1964), «Epilogu norymberskim» Jerzego Antczaka (1970), «Krótkim filmie o zabijaniu» Krzysztofa Kieślowskiego (1987), «Zawróconym» Kazimierza Kutza (1994) i «Egoistach» Mariusza Trelińskiego (2000).
Zagrał jeszcze kilkadziesiąt drugoplanowych ról filmowych i telewizyjnych — m.in. w serialach: «Wielka miłość Balzaka», «Lalka» i «Życie na gorąco» w latach 70 ub. wieku oraz — ostatnio — «Adam i Ewa».
Wystąpił w ponad 40 spektaklach Teatru Telewizji, był związany z Teatrem Polskiego Radia (1951-2003), brał udział w dubbingu.
Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
Był najdłużej żyjącym polskim aktorem, o dwa lata przeżył Irenę Renard (1888-1989).
