W powszechnym odczuciu sprawiedliwości nie stało się zadość, bo kobieta nie żyje i nikt nie poniósł za to odpowiedzialności. A tragedia, która wydawała się wyjaśniona, pozostaje zagadką.
Poznański sąd uniewinnił Adama Z. od zarzutu zamordowania Ewy Tylman w listopadzie 2015 r. W powszechnym odczuciu sprawiedliwości nie stało się zadość, bo kobieta nie żyje i nikt nie poniósł za to odpowiedzialności. A tragedia, która wydawała się wyjaśniona, pozostaje zagadką.
Każda zbrodnia domaga się kary. Kary domagała się też zbrodnia zgwałcenia i zabójstwa 15-letniej Małgorzaty Kwiatkowskiej w Miłoszycach w 1996 r. I znalazł się sprawca: Tomasz Komenda. Gdy skazywano go w 2006 r., opinia publiczna miała poczucie, że sprawiedliwości stało się zadość. Jedenaście lat później była oburzona, że sąd de facto pod jej naciskiem skazał niewinnego człowieka, odbierając mu młodość – 18 lat spędził w więzieniu. Co kilka lat media opisują historie niewinnie skazanych, którym udaje się wyjść z więzienia.
I tak to już jest ze zbrodniami, które poruszają opinię publiczną. Raz zbrodnią jest morderstwo, raz niewinne skazanie. System wymiaru sprawiedliwości zbudowany jest na zasadzie domniemania niewinności po to, by chronić się przed skazywaniem niewinnych. Zgodnie z chrześcijańską zasadą, że lepiej puścić stu łotrów, niż skrzywdzić niewinnego. Tej zasadzie służy tzw. sprawiedliwość proceduralna. Nakaz przestrzegania procedur obejmuje prawo oskarżonego do obrony, do równości broni, domniemania niewinności i rozstrzygania wątpliwości na korzyć oskarżonego. W wielu systemach jest zakaz tzw. owoców zatrutego drzewa, czyli użycia dowodów zdobytych niezgodnie z prawem. O. J. Simpson, futbolista, który niemal na oczach całej Ameryki zamordował swoją byłą żonę i jej kochanka, a potem uciekał przed policją, został uniewinniony w procesie karnym m.in. dlatego, że koronny dowód – zakrwawioną rękawiczkę – policja znalazła, nie mając nakazu przeszukania.
