Uroczystość Objawienia Pańskiego, potocznie zwana Świętem Trzech Króli, to jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich, a zarazem radosne, kolorowe, pełne zwyczajów i legend ukazanie historii, którą spośród ewangelistów opisuje tylko św. Mateusz. Pisze on bowiem o wizycie w Jerozolimie mędrców, magów, którzy przybyli oddać pokłon nowonarodzonemu „królowi żydowskiemu”. Przywędrowali ze Wschodu, wiedzeni przez tajemniczą gwiazdę.
Uroczystość Objawienia Pańskiego, potocznie zwana Świętem Trzech Króli, to jedno z najstarszych świąt chrześcijańskich, a zarazem radosne, kolorowe, pełne zwyczajów i legend ukazanie historii, którą spośród ewangelistów opisuje tylko św. Mateusz. Pisze on bowiem o wizycie w Jerozolimie mędrców, magów, którzy przybyli oddać pokłon nowonarodzonemu „królowi żydowskiemu”. Przywędrowali ze Wschodu, wiedzeni przez tajemniczą gwiazdę. Chrześcijanie na Wschodzie obchodzili Objawienie Pańskie już w III w., łącząc w tych obchodach kilka prawd. Przede wszystkim objawienie się Boga człowiekowi przez Wcielenie i Narodzenie, przez Chrzest w Jordanie i przez cud przemiany wody w wino, przy którym Jezus w Kanie Galilejskiej „objawił swoją chwałę”. Chrześcijanie na Zachodzie świętowali Objawienie Pańskie od IV wieku, ale nie łączyli go z Bożym Narodzeniem, ze wspomnieniem Chrztu Chrystusa czy wesela w Kanie, choć te prawdy są także obecne w tekstach liturgicznych Epifanii. Od samego początku, w pokłonie mędrców ze Wschodu, Kościół widział objawienie się Chrystusa całemu światu, a ich samych jako reprezentantów wszystkich narodów, całej ludzkości.
