Mój poprzedni wpis ilustrował ogrom napięcia jakie powstał w Brukseli oraz w paru stolicach poważnych krajów europejskich powstało ogromne napięcie po
Mój poprzedni wpis ilustrował ogrom napięcia, jakie powstał W Brukseli oraz w paru stolicach poważnych krajów europejskich powstało ogromne napięcie po nagłym ruchu premiera Francji E. Macrona wysuwającym jako pretendenta do głównego stolca w UE Mario Draghiego. Skala niepokoju jest wielka i to nie tylko w szeregach EPP, które zostało tym ruchem całkowicie zaszachowane. EPP jest teraz jak bokser, który wiózł przez trzynaście rund przewagę i czekał na końcowy gong w piętnastej, ale pod koniec 13-ej dostał potężnego sierpa, po którym ledwo utrzymał równowagę. Ale o tym za chwilę.
Podobne wrażenie wywołało wyrzucenie z ID niemieckiej AfD i otwarta już propozycja M. LePen skierowana do G. Meloni, zawierająca propozycję ścisłej współpracy ECR z ID. Zmora powstania bloku porównywalnego swoją siłą z EPP i z S&Dwywołała prawdziwy popłoch w środowiskach lewicowych.
Wszyscy ze niecierpliwieniem czekają na owoce wizyty Macrona w Berlinie, który właśnie w tych dniach ma próbować przekonać Schulza do swojej układanki. Ale już nawet lewicowo-liberalne POLITICO opisuje to spotkaniejako uzgodnienia «ofiar losu», albo jak kto woli «kuternog» (ang. lameduck). Co ciekawe, to właśnie stamtąd płynie potężny cios pokazujący, że dzisiaj Niemcy i Francja kierowane przez tych liderów, są bardziej ciężarem niż szansą dla Unii. Tak to się porobiło.
Na to wszystko ciężko trafione EPP już próbuje znaleźć jakieś zapasowe warianty. Co również ciekawe, nawet oni już nie próbują podrzucać do rozważenia D. Tuska, a w grze pojawiają się premier Grecji i premier Chorwacji.
Pewno jeszcze się wiele wydarzy w nadchodzących dniach, tym bardziej warto wrócić do następującej kwestii: co może ugrać w tej rozgrywce PiS i szerzej ECR?
Może ugrać bardzo dużo, ale trzeba uwolnić się od kilku zagadnień, które niewątpliwie mogą ciążyć w maksymalnym wykorzystaniu tej sytuacji.
1. Kwestia podstawowa to przyjęcie, że obecna gra toczy się w tym samym stopniu o przyszłość Polski jak i Europy. I że fundamentalnym problemem jest w tym wypadku kwestia realizacji «zielonego szaleństwa» zabijającego ekonomię krajów Europy oraz dostatnie życie europejczyków. W tym samym stopniu dotyczy to szaleństwa obyczajowego, które niszczy podstawy europejskiej cywilizacji.
I zarówno te wybory, jak i tocząca się rozgrywka, ogniskują się wokół tych, najbardziej żywotnych dla Polski kwestii.
