Matko pociesz nas – zawierzamy Ci nasze „trudne dziś” a także „niepewne jutro” prowadź nasz Naród przez codzienność tak jak prowadziłaś go
Matko Pocieszenia, życia strzeż i zdrowia,
Od powietrza, wojny, ognia i przednowia,
O przeżegnaj, jak kraj długi,
Nasze prace, nasze pługi;
Ustrzeż bytu i imienia,
Święta Matko Pocieszenia, nie opuszczaj nas.
Na północny zachód od Poznania, nad rzeką Samą będącej lewym dopływem Warty leży miasto Szamotuły. Najcenniejszym skarbem tego miasta jest piękna gotycka fara z połowy XV wieku, w której króluje Szamotulska Pani — Pocieszycielka Strapionych.
Pamiętając o celu naszych październikowych wędrówek, zatrzymujemy się w szamotulskiej farze, by szukać pocieszenia dla wszystkich udręczonych i strapionych skutkami powodzi i brakiem jedności w naszej Ojczyźnie.
Cudowny obraz Matki Bożej Pocieszenia «Szamotuł Pani» jest ruską ikoną Matki Bożej Kazańskiej, namalowany na drewnie. Najpierw właścicielem obrazu był kniaź ruski, który za czasów króla Jana Kazimierza dostał się do niewoli i przebywał wraz z żoną w więzieniu w Warszawie.
W tym czasie na dworze króla Jana Kazimierza przebywał zasłużony wojownik, właściciel Szamotuł — Aleksander Wolff. Gdy zobaczył obraz u kniazia, zapragnął nabyć go dla siebie. Kniaź otaczał obraz tak wielkim szacunkiem i nabożeństwem, że nie chciał za żadną cenę go oddać. Dopiero po śmierci kniazia udało się Wolffowi nabyć obraz od Jego żony, dla której wyjednał u króla wolność. Wolff przywiózł obraz do Szamotuł i umieścił go w kaplicy zamkowej. Tu zaczęły się dziać rzeczy niezwykłe.
