Święto niepodległości i stulecie jej odzyskania to okazja do przyjrzenia się najważniejszym wydarzeniom gospodarczym w nowożytnej historii. Które z nich miały największy wpływ na losy gospodarki i państwa? Na naszej liście są wielkie inwest
Odrodzone w 1918 roku państwo musiało borykać się z wieloma problemami. Wojenne zniszczenia, brak spójnej infrastruktury nie ułatwiały odbudowę państwowości. Jednak oprócz tego problemem był pieniądz.
Po odzyskaniu niepodległości w obiegu były cztery waluty – oprócz walut zaborców także marka polska, czyli pieniądz Królestwa Polskiego.
Ten ostatni w 1920 roku został przez Sejm ustanowiony jedyną waluta państwa. Problem w tym, że Polska prowadziła wojnę z bolszewikami i dopiero w marcu 1918 roku został podpisany traktat pokojowy w Rydze. To nie sprzyjało stabilizacji waluty, która szybko traciła na wartości. Wymuszony wojennymi potrzebami dodruk pieniądza przy ekonomicznej słabości rodzącego się państwa doprowadził do hiperinflacji.
By ratować sytuację, powołano rząd Władysława Grabskiego, któremu Sejm udzielił nadzwyczajnych pełnomocnictw. Grabski zaczął reformować skarb państwa. Oprócz jednorazowego podatku, cięcia w administracji, planu oszczędnościowego i podniesienia ściągalności podatków, rząd Grabskiego ustanowił nową walutę – złotego. Powołano emitenta – Bank Polski.
Aby zapewnić złotówce stabilność, ustanowiony został parytet wobec na poziomie 0,2902 grama za złotówkę, która miała wartość jednego franka szwajcarskiego. Za dolara trzeba było płacić 5,18 zł. Kurs wymiany wobec marki polskiej został ustanowiony na 1,8 mln marek za złotówkę. Aby wzmocnić nową walutę, złoty miał ustawowe pokrycie w 30 proc. zapasów kruszcowo-dewizowych Banku Polskiego.
Reforma walutowa była kluczem do zapewnienia stabilności gospodarczej kraju. Przez cały okres II Rzeczypospolitej złotówka była w pełni wymienialna. Poza wojną celną w 1925 roku, kiedy to dolar podrożał do 10 złotych i okresem do przewrotu majowego, polska waluta była stabilna. Tuż przed wojną za dolara płacono 5,2 złotego.
