Nigdy nie zrozumiem, jak się stało, że Donald Tusk sporządził tak trafny autoportret.
W dniu tak niezwykłym, jakim jest dla każdego wręczenie mu tytułu doktora honoris causa, nie powinno wytykać się nominowanemu żadnych drobnych słabości. Także wtedy, gdy to Donald Tusk otrzymał tak niezwykłe wyróżnienie na Lwowskim Uniwersytecie Narodowym im. Iwana Franki. A jednak wyjątkowo tym razem coś mnie kusi, aby pogwałcić tę szlachetną regułę… no właśnie, w imię czego?
Odpowiedź w gruncie rzeczy jest prosta. W imię zwykłej prawdy. W imię protestu przeciwko nieprawdopodobnemu zakłamaniu. W imię braku zgody na kalanie murów niezwykłej uczelni kłamstwami. Przeciw cynicznemu, wyłącznie na użytek spotęgowanego oszustwa powoływaniu się na wybitnej, zasłużonej dla polskiej nauki i kultury postaci. W imię niezgody na wycieranie sobie ust dorobkiem i myślami Kazimierza Twardowskiego, twórcę filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej człowieka, który zainspirował powstanie w latach 30 poprzedniego wieku wspaniale rozwiniętej później szkoły polskich matematyków, rozsławiających imię Polski w całym świecie.
