List pasterski Arcybiskupa Metropolity Częstochowskiego na trzecią niedzielę Wielkiego Postu
Bracia i Siostry w Chrystusie Jedynym Odkupicielu
List pasterski Arcybiskupa Metropolity Częstochowskiego na trzecią niedzielę Wielkiego Postu Bracia i Siostry w Chrystusie, Jedynym Odkupicielu człowieka! Nasze wielkopostne spotkania z Bogiem objawionym w Jezusie Chrystusie rozpoczęliśmy od znamiennego znaku posypania głowy poświęconym popiołem, który przypomniał nam naszą kruchość i przemijalność. Chociaż zasmuca nas nieunikniona konieczność śmierci, wierzymy, że życie człowieka się nie kończy, ale się zmienia i znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej nieśmiertelności. Rozpoczęta w Środę Popielcową droga – jak zaznaczył Ojciec Święty Franciszek – sprzyja pogłębieniu życia wiary przez: post, modlitwę i jałmużnę oraz prowadzi nas do bezpiecznego celu, jakim jest zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią. Na tegorocznej wielkopostnej drodze, bogatej jak zawsze w nabożeństwa pasyjne, rekolekcje czy dni skupienia, chcemy zatrzymać się na jeszcze jednej wyjątkowej stacji. Dnia 25 marca tego roku będziemy obchodzić 25. rocznicę powołania do życia przez św. Jana Pawła II Metropolii Częstochowskiej. U podstaw właściwego przeżycia tego srebrnego jubileuszu, jak i całego Wielkiego Postu, jest pilne słuchanie i rozważanie słowa Bożego. Ze źródeł biblijnych Teksty biblijne trzeciej niedzieli Wielkiego Postu przynoszą nam niezwykłą katechezę o wierze. W czasie naszej wędrówki przez życie doświadczamy nieraz ciężarów ludzkiej egzystencji, samotności, grzeszności, a nawet utraty nadziei i sensu. Bywa aż tak, że jak Żydzi na pustyni zadajemy sobie pytanie: „Czy też Pan jest rzeczywiście wśród nas, czy nie?” (Wj 17, 7). Na co dzień jesteśmy świadkami nie tylko podobnych dramatycznych pytań, ale świadomych prowokacji i „oskarżeń” wobec Boga za zło dziejące się w świecie. Czy jednak jakiekolwiek nasze doświadczenie, nawet to najbardziej bolesne, jest wystarczającym powodem, by zwątpić w Boga, który „okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas, gdy byliśmy jeszcze grzesznikami” (Rz 5, 8). W Wielkim Poście, rozważając mękę Chrystusa i Jego śmierć na krzyżu, przypominamy sobie, że Bóg dał nam nie tylko najwyższy dowód miłości, ale jest godzien absolutnego zaufania i chce doprowadzić nas do całej prawdy. Prawdziwi bowiem czciciele Boga Ojca – jak uczy nas dzisiaj Jezus – oddają Mu cześć w Duchu i prawdzie (por. J 4, 24-25). Otwórzmy się zatem na działanie Ducha Świętego, przez którego miłość Boża rozlana jest w naszych sercach. Nie bójmy się również prawdy o naszej grzeszności, ale za przykładem kobiety z Samarii idźmy na spotkanie z Jezusem – Zbawicielem świata. Przez niezachwianą wiarę w Niego dostępujemy nie tylko usprawiedliwienia i przebaczenia grzechów, ale zachowujemy pokój w sercach i chlubimy się nadzieją chwały Bożej (por. Rz 5, 2). Wdzięczność za Kościół Katecheza o wierze to również nauka o Kościele, który w istocie pozostaje niezmienny, a zarazem podlega rozwojowi w swej historycznej postaci. Zgłębiając naturę Kościoła, odkrywamy, że w Kościele za jego widzialną i ludzką stroną kryje się rzeczywistość Boska. Odnajdujemy ją przede wszystkim w sakramentach świętych, które są widzialnymi i skutecznymi znakami niewidzialnej łaski. W sakramencie chrztu św. nie tylko dostępujemy odpuszczenia grzechu pierworodnego, ale przez dar Ducha Świętego wchodzimy w osobową wspólnotę z Bogiem, która jest pogłębiana przez kolejne sakramenty, a szczególnie przez Eucharystię. Osobowa więź człowieka z Bogiem tworzy w Kościele również wspólnotę między ludźmi. Ukształtowana w ten sposób przez Ducha Świętego komunia Kościoła jest ze swej natury wspólnotą misyjną. W roku duszpasterskim przeżywanym pod hasłem „Idźcie i głoście” przypominamy sobie, że Kościół, wierny nakazowi otrzymanemu od Chrystusa, ma głosić Ewangelię na całej ziemi (Dz 1, 8). Posiada więc cechę powszechności, z której wynika jego misyjność. Celem działalności misyjnej jest nie tylko przepowiadanie Ewangelii, ale i zakładanie Kościoła wśród ludów, gdzie Kościół nie zapuścił jeszcze korzeni. Dopiero bowiem Kościół partykularny, czyli m.in. diecezja, z posługą biskupią i odpowiednimi strukturami umożliwia pełniejszy dostęp do potrzebnych środków zbawczych dla tych, którzy uwierzyli słowom Ewangelii. Wyznajemy zatem wiarę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół, który od przeszło 1000 lat jest obecny na polskiej ziemi i który od 28 października 1925 r. uobecnia się również w Kościele częstochowskim. Dziękujemy również Bogu za reorganizację struktur Kościoła w Polsce przeprowadzoną przez św. Jana Pawła II bullą „Totus Tuus Poloniae Populus” z dnia 25 marca 1992 r. Główną zasadą reorganizacji przeprowadzonej przez Papieża Polaka było zbliżenie biskupów do wiernych, a tym samym zmniejszenie powierzchni terytorialnej dotychczasowych archidiecezji i diecezji. Św. Jan Paweł II utworzył 14 nowych diecezji, a dotychczasowych 8 diecezji podniósł do rangi archidiecezji, tworząc nowe metropolie. Również diecezja częstochowska została podniesiona do rangi archidiecezji, a czwarty biskup częstochowski dr Stanisław Nowak stał się pierwszym Arcybiskupem Metropolitą Częstochowskim. Do Metropolii Częstochowskiej weszły nowo utworzone diecezje: radomska i sosnowiecka. Pierwszymi biskupami tych diecezji zostali odpowiednio: dla diecezji radomskiej bp Edward Materski, a dla diecezji sosnowieckiej bp Adam Śmigielski. W trosce o przyszłość Troska i odpowiedzialność biskupa i każdego wierzącego za Kościół każe nam także patrzeć w przyszłość. Dziś, 25 lat od utworzenia archidiecezji częstochowskiej, cieszymy się licznymi zgromadzeniami zakonnymi, liczbą prawie 700 księży oraz siecią licznych parafii, kościołów i kaplic. Z niepokojem jednak patrzymy na spadającą liczbę kleryków naszego seminarium i pytamy, czy w przyszłości nie braknie nam szafarzy sakramentów świętych? Wierzymy jednocześnie słowom Pana Jezusa, który mówi: „Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10, 2). Z serca zapraszam więc księży, siostry zakonne i wiernych świeckich do Bazyliki Archikatedralnej Świętej Rodziny w Częstochowie na dziękczynną Mszę św. za naszą archidiecezję w dniu 25 marca o godz. 18. Jednocześnie serdecznie proszę o modlitwę o powołania. Wspaniałym przygotowaniem do uroczystości jubileuszowej, a równocześnie okazją do modlitwy w intencji powołań, będzie papieska inicjatywa „24 godziny dla Pana”. Polega ona na całodobowej adoracji Najświętszego Sakramentu z możliwością przystąpienia do sakramentu pokuty i pojednania. W naszej archidiecezji inicjatywa ta odbędzie się w następujących kościołach: w regionie częstochowskim – w kościele pw. NMP Zwycięskiej w Częstochowie; w regionie radomszczańskim – w kościele pw. św. Marii Magdaleny w Radomsku; w regionie wieluńskim – w kościele kolegiackim pw. NawiedzeniaNMP w Wieluniu, w regionie zawierciańskim – w kościele pw. NMP Królowej Polski w Zawierciu. Nabożeństwo w tych kościołach rozpocznie się Mszą św. w piątek 24 marca o godz. 18, a po niej nastąpi adoracja Najświętszego Sakramentu z możliwością spowiedzi bez przerwy aż do godz. 18 następnego dnia. Troska o przyszłość Kościoła, a także Narodu to troska o życie od poczęcia aż do naturalnej śmierci. Nie sposób nie zauważyć, że srebrny jubileusz archidiecezji zbiega się z obchodzonym w Kościele w uroczystość Zwiastowania Pańskiego Dniem Świętości Życia. Jego celem jest budzenie wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia i modlitwa o jego ochronę. W tym dniu wiele osób składa przyrzeczenia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. To osobista modlitwa o ocalenie życia jednego nienarodzonego dziecka zagrożonego aborcją. Modlitwa trwa przez 9 miesięcy. Dziękuję wiernym naszej archidiecezji, którzy dają świadectwo wiary poprzez zaangażowanie na różnych polach apostolstwa; księżom – za posługę wielkopostną, a zakonom za ich liczne dzieła miłosierdzia. Na czas duchowego przygotowania do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego udzielam Wszystkim pasterskiego błogosławieństwa: W Imię Ojca, i Syna i Ducha Świętego. Amen! Częstochowa, 9 marca 2017 r. Działy:
Tagi:

Similarity rank: 1.1

Sentiment rank: -1.1

© Source: http://niedziela.pl/artykul/129968/nd/Wdziecznosc-ktora-jest-zobowiazaniem
All rights are reserved and belongs to a source media.

Za granicą mieszka ponad 20 mln Polaków Jedna trzecia spośród tych którzy opuścili nasz kraj w ostatnich latach deklaruje chęć powrotu do Ojczyzny
Za granicą mieszka ponad 20 mln Polaków. Jedna trzecia spośród tych, którzy opuścili nasz kraj w ostatnich latach deklaruje chęć powrotu do Ojczyzny. Ale zanim to nastąpi młodą i starą Polonię integrują polscy duszpasterze Ks. dr Robert Czarnowski Pierwszy dzień zakończonego właśnie III Międzynarodowego Kongresu Rodzin poświęcony był problemom polskich rodzin żyjących na obczyźnie. Swoją refleksją ze słuchaczami zgromadzonymi na Uniwersytecie Kardynała Wyszyńskiego dzielili się kapłani, którzy posługują w duszpasterstwach rodzin polskich na Białorusi, Rosji, we Francji i Szwecji. – Organizujemy uroczystości kościelne i narodowe. Prowadzimy katechezy dla dzieci w wieku szkolnym. Staramy się także stworzyć klimat zaufania pomiędzy kolejnymi falami emigrantów. A to nie jest łatwe, bo często mają oni wobec siebie różne zarzuty, np. natury politycznej – mówił kapłan z Polskiej Misji Katolickiej w Malmoe, gdzie pod opieką kapłanów jest ponad 200 dzieci. Znacznie więcej młodych Polaków jest ich w okolicach Sztokholmu, bo aż 800. Różnice w postawach pomiędzy starą a nową emigracją widać też we Francji. – Masowa emigracja do Francji zaczęła się po I wojnie światowej – przypomniał ks. dr Robert Czarnowski. Sto lat temu nasi rodacy przyjeżdżali zazwyczaj całymi rodzinami na zaproszenie francuskiego rządu. Osiedlali się w północnej Francji, gdzie była praca w kopalniach. Życie religijne i polonijne kwitło wśród emigrantów. Jednak kiedy kolejne fale Polaków przestały przyjeżdżać, a na świat przyszło nowe pokolenie wszystko zaczęło się zmieniać. Francuzi mający polskie korzenie zamiast do „polskich” kościołów coraz częściej zaczęli chodzić do tych, gdzie Eucharystia sprawowana jest po francusku. – Dzisiaj duszpasterstwo rodzin przeniosło się głównie do regionu paryskiego, gdzie według szacunków przebywa ok. 400 tys. naszych rodaków – powiedział ks. dr Czarnowski. Poza posługą religijną polscy kapłani we Francji starają się pomagać także tym emigrantom, którzy stracili pracę, ale – np. ze wstydu przed rodzinami – nie chcą wracać do Polski. – Oni korzystają z pomocy środowiska „Pomost” – powiedział kapłan. Niejednokrotnie osoby, które nie poradziły sobie na francuskim rynku pracy popadają w alkoholizm i inne patologie. Skutkiem tego są np. rozwody. Podobne zachowania spowodowane brakiem zatrudnienia zaobserwowali także kapłani posługujący w Szwecji. Większą liczbę rozwodów wśród rodzin, w których co najmniej jedna z osób dorosłych wyjechała pracować zagranicą odnotowali też naukowcy. Jednak ich zdaniem ciągle największym problem takich rodzin jest eurosieroctwo. Niestety jaka dokładnie jest skala tego zjawiska nie wiemy, o czy na Kongresie mówiła prof. Krystyna Ostrowska. Badaczka ta swój pierwszy sondaż na temat eurosierot przeprowadziła w 2010 r. Wówczas z jej analiz wyszło, że w Polsce jest 190 tys. dzieci pozbawionych pełnej opieki rodzicielskiej z powodu emigracji zarobkowej. Swoje badania prof. Ostrowska powtórzyła jeszcze dwukrotnie – w 2013 i 2016r. Z tym, że tym ostatnim razem ankiet nie wypełniali nauczyciele, tylko uczniowie. Uzyskane tą droga wyniki problem jest większy niż wcześniej sądzono. Aż 20 procent dzieci przyznało, że ich rodzice są poza granicami kraju. A to oznacza, że problem eurosieroctwa może dotykać aż 640 tys. dzieci. Z badań wynika, że 61 procent eurosierot odczuwa tęsknotę za rodzicami. 46 procentom takich dzieci brakuje wsparcia rodziców w codziennych sprawach. Znacznie częściej też – niż dzieci z rodzin pełnych – odczuwają oni samotność i mają problemy z nauką. – Wszystko to sprawia, że u dzieci tych rodzi się bezradność i problemy z rówieśnikami – powiedziała prof. Krystyna Ostrowska i zaapelowała do wszystkich zgromadzonych na III Międzynarodowym Kongresie Rodzin. – Powinniśmy wyjść do tych dzieci z miłością i życzliwością! Uczestnicy III Międzynarodowego Kongresu Rodzin będą kontynuowali swoje obrady także w sobotę i niedzielę. Podczas wystąpień prelegenci podejmą m.in. tematykę dojrzałości do zawarcia związku małżeńskiego, roli tradycji rodzinnych w budowaniu więzi w rodzinie. Ostania sesja Kongresu będzie zaś poświęcona więzi między rodzicami a ich chorymi dziećmi. Organizatorem sympozjum odbywającego się na UKSW są Podyplomowe Studium Relacji Interpersonalnych i Profilaktyki Uzależnień UKSW oraz Mazowieckie Centrum Polityki Społecznej. Tygodnik „Niedziela” jest jednym z patronów medialnych Kongresu. Działy:
Tagi:

Sentiment rank: 1

© Source: http://niedziela.pl/artykul/27745/Dzien-polonijny-na-Kongresie-Rodzin
All rights are reserved and belongs to a source media.