Są filmy, na które się czeka, bo chce się je obejrzeć. Na ten film czekałem, ale czułem podskórnie, że nie chcę go oglądać.
Dwie godziny jedna minuta trzydzieści trzy sekundy to było coś, co przerażało mnie już „na wejściu”. Musiałem znaleźć czas, by usiąść i zmierzyć się z tym, co mnie czeka. Zrobiłem to w niedzielne popołudnie. Przed południem celebrowałem mszę, w czasie której komentowałem fragment ewangelii: „Uderzą w pasterza, a rozproszą się owce”.
