Zrób sobie dzisiaj „rachunek sumienia” z dostrzegania nieskończonego majestatu Boga który objawiał się w ostatnich godzinachdniach w tobie i w
Biblia wielokrotnie opiewa majestat Boga. Majestat, czyli dostojeństwo, powagę, potęgę, okazałość, splendor, moc, chwałę i tak dalej. W litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa wołamy: Serce Jezusa, nieskończonego majestatu… Ponieważ zwykliśmy (całkowicie słusznie) myśleć i mówić o Zbawicielu w samych superlatywach, to wezwanie to nie robi na nas większego wrażenia, nie zdumiewa nas i nie zastanawia. Ot, jeszcze jeden, jak najbardziej „zasłużony” modlitewny „komplement” wobec Pana Jezusa. Tymczasem warto poświęcić mu chwilę i odrobinę więcej uwagi.
Co właściwie mówi to wezwanie? Mówi ni mniej ni więcej, że l u d z k i e serce Jezusa z Nazaretu mieści w sobie nieskończony (!) majestat Boga; a zatem, że nasze ograniczone człowieczeństwo (a ograniczenia te przeżywamy przecież wszyscy nieraz aż nadto boleśnie) może nie tylko doświadczać tego, co nieskończone (boskie) od zewnątrz, ale także od wewnątrz, niejako „mieszcząc” boskość w sobie. Przychodzą na myśl słowa, które wypowiada jedna z bohaterek „Opowieści z Narnii” w ostatniej części sagi: „W naszym świecie też była kiedyś stajenka, w której znajdowało się coś większego niż cały świat”.
