Słowa abpa Głodzia na uroczystości pogrzebowej Pawła Adamowicza nie były chyba dla nikogo zaskoczeni
Słowa abpa Głodzia na uroczystości pogrzebowej Pawła Adamowicza nie były chyba dla nikogo zaskoczeniem. Imperatyw chwilowego pojednania narodowego po zabójstwie prezydenta Gdańska musiał wybrzmieć czywiście przy akompaniamencie haseł antykomunistycznych, purpurat wezwał bowiem do “Do definitywnego zakończenia recydywy swoistej walki klas, w nowym przebraniu i propagandowym instrumentarium”. Miała być żałoba narodowa, tymczasem trudno się w tej sytuacji powstrzymać od śmiechu: oto zarówno “wojna polsko-polska”, jak i “polsko-polskie pojednanie” karmią się nieustannie hasłem “Precz z komuną!”. Bez tego motywu polska polityka w ogóle przestałaby istnieć, a zawodowym politykierom głód zajrzałby w oczy.
Tymczasem walka klas trwa, przybiera na sile i żadnych przebrań nie musi przywdziewać – miniony rok dostarczył tylu świadectw kapitalistycznego wyzysku i pogardy dla ludzi pracy, że pod żadnym pozorem nie można odpuszczać. Ajuż zwłaszcza nie w sytuacji, gdy bije dzwon “jedności narodowej”, którego fałszywa pieśń zawsze stanowiła wyłącznie preludium ucisku mas przez jaśniepaństwo.
W tej sytuacji wieścią bez wątpienia krzepiącą jest fakt, że redakcja głoszącego komunistyczne hasła pisma “Brzask” została uniewinniona w procesie politycznym, który miał ostatecznie upokorzyć polską lewicę i pozbawić ją jakiegokolwiek prawa do marzeń o świecie bez kapitalizmu. Sąd w Dąbrowie Górniczej uznał, że redakcja “Brzasku”, wydawanego przez Komunistyczną Partię Polski, nie dopuściła się promowania ustroju totalitarnego. Ten werdykt wydawał się początkowo o tyle mało prawdopodobny, że sprawa ta, która toczy się od trzech lat i raz już została umorzona i wznowiona na polecenie “góry”, od początku była przedmiotem celowej manipulacji ze strony resortu Ziobry.
