Utrzymywanie skomplikowanego, posiadającego wiele wyjątków podatku dochodowego PIT, na którego obsługę potrzeba kilkadziesiąt tysięcy urzędniczych etatów, powoduje, że administracja podatkowa w Polsce jest jedną z najdroższych na świecie. Zgodnie z opublikowanym przez OECD raportem « Tax Administration 2015 » na działanie aparatu skarbowego wydajemy aż 1,6 proc. z tego, co zbiera on z podatków. Okazuje się, że to najwięcej w całej Europie. Na świecie wyprzedzają nas pod tym względem jedynie Japonia (1,7 proc.) i Arabia Saudyjska (1,62 proc.).
Raport Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) uwzględnia wydatki administracji podatkowej w 56 państwach świata. W Polsce koszty utrzymania aparatu skarbowego pochłaniają aż 1,6 proc. tego, co zbiera on nam z podatków. Zdaniem ekspertów z OECD jest to najgorszy wynik spośród wszystkich państw należących do Unii Europejskiej.
Zgodnie z raportem « Tax Administration 2015 » np. w Niemczech współczynnik wydatków do wpływów administracji podatkowej wynosi 1,35 proc. , w Czechach – 1,13 proc. , na Węgrzech – 1,15 proc. , w Wielkiej Brytanii – 0,73 proc. , w Austrii – 0,67 proc. , w USA – 0,47 proc. , w Szwecji – 0,39 proc. , a w Szwajcarii – zaledwie 0,29 proc. Wśród 56 krajów, które bada OECD, wyższy niż w Polsce wskaźnik kosztu poboru podatków występuje jedynie w Japonii (1,7 proc. przychodów) oraz w Arabii Saudyjskiej (1,62 proc.).
Raport OECD potwierdza jedną rzecz – istnieje ścisły związek między kosztami utrzymania danego systemu podatkowego (a w konsekwencji – obsługującej go administracji) a stopniem jego skomplikowania. W Polsce mamy do czynienia z najeżonym różnego rodzaju ulgami, zwolnieniami, progami i wyjątkami podatkiem dochodowym PIT. Kilkadziesiąt tysięcy urzędników w naszym kraju jest oddelegowanych do obsługi tej fiskalnej daniny (niektóre szacunki mówią, że poborem, kontrolą i obsługą podatku dochodowego od osób fizycznych zajmuje się blisko 80 proc. całego aparatu skarbowego). Co roku dla 25 milionów podatników muszą oni sprawdzać deklaracje podatkowe, weryfikować ulgi, obsługiwać korespondencję itp. Pensje i wynagrodzenia dla tych urzędników kosztują grube miliardy złotych, które powodują, że nasz kraj na utrzymanie administracji podatkowej proporcjonalnie musi wydać najwięcej wśród wszystkich państw należących do Unii Europejskiej.
Mało zaszczytne 3. miejsce naszego kraju w rankingu OECD nt. najdroższych w utrzymaniu administracji podatkowych świata powinno być solą w oku dla naszych rządzących. Czy jednak tak właśnie jest? Śmiem wątpić…
Źródło: Tax Administration 2015 (OECD.org), niewygodne.info.pl

Similarity rank: 0

Sentiment rank: 0

© Source: http://alexjones.pl/aj/aj-polska/aj-gospodarka-polska/item/106485-polska-na-3-miejscu-w-rankingu-najdrozszych-w-utrzymaniu-administracji-podatkowych-swiata
All rights are reserved and belongs to a source media.

W nocy z piątku na sobotę węgierski autobus przewożący młodzież w wieku 14-18 lat miał wypadek na zjeździe z autostrady w pobliżu Werony. Pojazd uderzył w filar wiaduktu i stanął w płomieniach. Zginęło 16 osób, a 26 zostało rannych. Nauczyciel wuefista próbował kilkukrotnie ratować młodych ludzi. W pożarze zginęła dwójka jego dzieci.
Media rozpisują się bohaterskiej postawie wuefisty Gyorgy’a Vígha, który podczas pożaru autobusu kilkukrotnie wracał do płonącego pojazdu, aby ratować uwięzionych młodych ludzi. W wyniku pożaru zginęła dwójka jego dzieci. Łącznie zginęło 16 osób, a 26 zostało rannych, w tym 12 bardzo ciężko.
Ofiary śmiertelne wypadku to osoby, które nie zdołały opuścić płonącego pojazdu – powiedział komendant policji w Weronie Girolamo Lacquaniti.
Autokar przewoził młodzież w wieku 14 – 18 lat. Uczniowie jednego z gimnazjów w Budapeszcie wracali z obozu narciarskiego we Francji. W niedzielę przeprowadzono sekcję zwłok ofiar. Były wśród nich dzieci nauczyciela – Laura i Balas, którzy pojechali ze swoim ojcem na wycieczkę.
Obecnie nie wiadomo co było przyczyną wypadku. Jak podają media włoscy policjanci nie znaleźli śladów hamowania. Możliwe jest więc, że kierowca autobusu zasnął za kierownicą. Węgierskie władze ogłosiły poniedziałek dniem żałoby narodowej.
Zobacz także:
Autokar z dziećmi spłonął na autostradzie! Nie żyje 16 osób
Lawina zeszła na hotel. „Jest wiele ofiar”
Bądź pierwszy!
Wyraź swoją opinię!

Similarity rank: 0

Sentiment rank: -1.6

© Source: http://www.fakt.pl/wydarzenia/swiat/ratowal-uczniow-z-wypadku-jego-dzieci-zginely/7b63ch2
All rights are reserved and belongs to a source media.

23 stycznia 2007 roku zmarł Ryszard Kapuściński. W przeddzień 10. rocznicy śmierci wybitnego dziennikarza i pisarza przypominamy artykuł Luisa Sepúlvedy z miesięcznika „Le Monde Diplomatique – edycja polska”.
Śmierć polskiego dziennikarza Ryszarda Kapuścińskiego w wieku 74 lat, 23 stycznia 2007 r., wywołała ogromną i zasłużoną falę pochwał pod jego adresem na całym świecie. Siłą swojego dzieła Kapuściński stał się praw- dziwym odniesieniem moralnym dziennikarstwa, mistrzem, który – jak wskazuje Ignacio Ramonet – podniósł rangę reportażu do kategorii dzieła sztuki.
Pewnego zimowego popołudnia 1986 r., gdy Bonn było jeszcze stolicą Republiki Federalnej Niemiec i wszyscy zgadzali się, że najlepszą rzeczą w tym mieś- cie-ministerstwie był pociąg do Kolonii, wszedłem do pewnego brauerei, aby walczyć z zimnem w ciepłym towarzystwie, które zawsze można znaleźć w niemieckich piwiarniach i poczytać prasę latynoamerykańską, której paczkę przyniosłem ze sobą.
Tak oto, między jednym a drugim łykiem znakomitego jasnego piwa, przeglądałem ostatni numer Veja, mitycznego tygodnika brazylijskiego, i nie zwróciłem uwagi na nowego przybysza, który sformułował bardzo kurtuazyjne Darf ich bitte…?, chcąc przysiąść się do stołu dla dziesięciu czy więcej osób, przy którym poza mną siedziały jeszcze dwie osoby, wszystkie pachnące farbą drukarską, gdyż w Bonn z każdych dziesięciu osób trzy były dziennikarzami, a trzy inne przebywały tam przez pomyłkę. Przybysz usiadł, zamówił piwo i nagle, wskazując na paczkę moich gazet i pism, zapytał po hiszpańsku, czy może rzucić okiem na ostatni numer Análisis. Wtedy przyjrzałem się temu korpulentnemu mężczyźnie o niemal przeźroczystych oczach i siwych włosach, które sprawiły, że wyglądał na profesora.
Podałem mu chilijskie czasopismo i dotrzymałem niemieckiej zasady kurtuazji wyciągając do niego rękę i podając swoje nazwisko oraz pytając, jak się ma.
– Kapuściński, bardzo dobrze, dziękuję, a pan? – odpowiedział.
– Ryszard Kapuściński? – pewnie wybełkotałem, bo nie codziennie poznaje się pisarza i dziennikarza, którego podziwia się bezgranicznie.
Czytałem jego Heban, zbiór mistrzowskich artykułów, i zawdzięczam mu, że mniej więcej zrozumiałem Angolę, Mozambik i Wyspy Zielonego Przylądka – część obolałego i cierpiącego serca Afryki, Wojnę futbolową i wiele innych tekstów, które namiętnie śledziłem we Frankfurter Allgemeine Zeitung, legendarnym FAZ, konserwatywnym dzienniku znanym z takiego szacunku dla informacji, że mogło mu pozazdrościć wiele samozwańczych mediów „postępowych”. W jego pracach najbardziej podziwiałem stronniczość, ponieważ w dziennikarstwie nie ma neutralności, i wychodzącą od niej uporczywą etykę, która nigdy nie traktowała aktorów wszystkich wojen domowych prowokowanych przez Pierwszy Świat i rewolucji w Trzecim, które obsługiwał jako korespondent PAP – Polskiej Agencji Prasowej – jako „mięsa informacyjnego”. Swoim wysiłkiem, który zawsze był pedagogią informacji, Ryszard Kapuściński pisał z dnia na dzień historię tych, co na dole, historię mięsa armatniego skazanego na niepamięć, gdyż te wszystkie tragedie rozwodniono w urzędowej historii.
Tego wieczoru wypytał mnie o Chile, zainteresował się wysiłkiem, którego wymagało utrzymanie takiego pisma, jak Análisis, i pożegnaliśmy się wymieniając adresy i numery faksów.
W następnych latach napisaliśmy do siebie ze dwa, trzy razy – faks to perwersyjny wynalazek, który nie zachowuje tekstów, zamazują się one od marginesów do środka – ale na zawsze, z dumą zachowałem w pamięci tę rozmowę w jakiejś piwiarni w Bonn.
Ponownie spotkaliśmy się w 2002 r. w Turynie jako członkowie międzynarodowego jury konkursu o Nagrodę Grinzane Cavour. Gdy tylko było można, uciekliśmy z części oficjalnej, dla nas zbyt akademickiej. W styczniowej mgle spacerowaliśmy po mieście, szukając miejsca, gdzie można by w spokoju napić się dobrego wina i porozmawiać o tym, jak od naszego pierwszego spotkania zmienił się świat. Kazał mi kilkakrotnie opowiedzieć sobie o mojej wizji upadku Muru Berlińskiego w „check point Charlie”, a ja ze swojej strony poprosiłem go, aby mówił o czymś, co najbardziej go niepokoiło: o końcu prawa do informacji, które mamy, o merkantylnej manipulacji wolnością prasy, coraz bardziej upodloną przez władzę wielkich grup gospodarczych, a w szczególnym przypadku Polski o potwornym przekonaniu, że dziki kapitalizm jest synonimem demokracji.
Znakomita grapa, którą zaproponował nam właściciel Mama Licia, nie zdołała uwolnić nas od rozgoryczenia, jakie czuliśmy jako świadkowie zubożenia pracy informacyjnej, wychodzenia ze szkół dziennikarskich coraz gorzej wykształconych profesjonalistów, głupoty tych, którzy wyobrażają sobie, że dziennikarstwo śledcze robi się w googlach, galopującego prostytuowania się dziennikarstwa i literatury, których jedynym celem jest „triumf”, choć nikt nie wie po co. Po spotkaniu w Turynie pozostaliśmy w kontakcie mejlowym. Coraz bardziej pociągał nas pomysł zwołania grupy dziennikarzy tego formatu, co Gianni Mina, Ignacio Ramonet i on sam, i zorganizowania warsztatów poświęconych współczesnej lekturze informacji.
W 2003 r. Ryszard Kapuściński otrzymał Nagrodę Księcia Asturii w dziedzinie komunikacji i humanistyki. Znów, tym razem w mieście Oviedo, uchodząc przed przerażającym go protokołem, poszliśmy szukać miejsca, w którym w spokoju można by napić się wina. Pamiętam, że weszliśmy do dziwnie cichego i na wpół pustego baru, znanego jako La Jirafa i właśnie zamówiliśmy dwa kieliszki wina, gdy z ulicy rozpoznała go młoda dziennikarka. Weszła i poprosiła o krótki wywiad.
– Nigdy nic pańskiego nie czytałam. Czy może pan wyjaśnić mi, o czym mówią pańskie książki? – zapytała dziennikarka, a Kapuściński, człowiek, który doskonale mówił po hiszpańsku, francusku, portugalsku, włosku, angielsku, rosyjsku, który przeżył najważniejsze wydarzenia drugiej połowy XX w. i o nich informował, w tym trzydzieści rewolucji, i czterokrotnie o mało co nie zginął, a poza tym był autorem około dwudziestu książek stanowiących literaturę obowiązkową dla każdego, kto czuje się godnym bycia dziennikarzem, odpowiedział po prostu: „Moje książki nie mówią.”
W rok później, w listopadzie 2004 r., w Warszawie było okrutnie zimno, a ja wychodziłem z radia, które według mojej tłumaczki było najbardziej postępowe w Polsce. Udzieliłem wywiadu, który zaczął się od deklaracji zasad złożonej przez dziennikarza przeprowadzającego ze mną wywiad: „My tu, w Polsce, inaczej zapatrujemy się na reżim Pinocheta, uważamy, że uratował on Chile przed komunizmem i że Chilijczycy powinni okazać mu wdzięczność.” Posłałem go do diabła, przerwałem wywiad i zadzwoniłem do swojego przyjaciela Ryszarda, bo chciałem ujrzeć w Polsce przychylną twarz.
Znów mówił mi o ideologizacji wszystkiego w imię rzekomej wolności, która podobno służy odideologizowaniu rzeczy. To była wojna bez żołnierzy, która tak go niepokoiła – owa wojna kłamstw, które uzasadniają hedonizm panoszący się w społeczeństwie zachodnim, kulturę niesolidarności i rewizjonizm historyczny.
Nie widzieliśmy się już więcej. Byliśmy umówieni na spotkanie w czerwcu br. w Turynie. Wezmę w nim udział i ze wspomnieniem o Ryszardzie Kapuścińskim dopóty będę spacerował po mieście, dopóki nie znajdę miejsca, w którym można napić się spokojnie wina i porozmawiać o łodziach przybijających codziennie do plaż Morza Śródziemnego i wypełnionych wygłodniałymi ludźmi – Afrykanami, którzy umarli na długo przed podróżą; umarli na skutek wielu wieków grabieży i opuszczenia. A mój przyjaciel powie: „Ich historia jest bardzo tragiczna, ale to, że ci ludzie przeżyli i potrafią śmiać się, świadczy, że mają cudowną duszę.” Powie to mój przyjaciel, Mistrz Ryszard Kapuściński.
Luis Sepúlveda
(tłum. Zbigniew M. Kowalewski)
„Le Monde Diplomatique – edycja polska”

Similarity rank: 0

Sentiment rank: 2.7

© Source: http://trybuna.eu/kapuscinski-po-prostu-mistrz/
All rights are reserved and belongs to a source media.

Przez 14 sezonów programu « Praktykant » – reality show, w których główną nagrodą była praca w Trump Corporation – Donald Trump wyrabiał jeden ze swoich znaków rozpoznawczych. Przy każdej eliminacji najsłabszego zawodnika krzyczał « You’re fired » (« Jesteś zwolniony! « ). Trump opuścił program, kiedy postanowił kandydować na urząd prezydenta, ale zwalnianie pracowników weszło mu w krew. Tuż po objęciu urzędu prezydenta zwolnił 80 ambasadorów z całego świata.
Amerykańscy ambasadorowie dzielą się na dwie kategorie – zawodowych dyplomatów, którzy zwykle są powoływani na 3-letnią misję i ambasadorów z nadania politycznego, którzy kończą sprawowanie urzędu wraz z przyjściem nowego prezydenta.
Zwolnienie 80 urzędników nie powinno więc dziwić. Dziwi fakt, że « wypowiedzenie » ma skutek natychmiastowy (nawet w przypadku ambasadorów z dziećmi w wieku szkolnym) i to, że jak dotąd Trump nominował zaledwie cztery nowe osoby. W tym czasie, a może to potrwać nawet kilka miesięcy, zanim decyzję zatwierdzi Senat, szefa misji zastępuję charges d’affaires – najwyższy stopniem członek personelu dyplomatycznego. Aktualnie Stany Zjednoczone nie mają głównego przedstawiciela w takich krajach jak Niemcy , Wielka Brytania , Kanada , Chiny, Japonia i Arabia Saudyjska. Właściciel New York Jets i… przeciwniczka Trumpa
I tak na ambasadora w Wielkiej Brytanii Trump nominował 70-letniego Woodiego Johnsona – właściciela drużyny futbolowej New York Jets. Johnson od lat wspiera Republikanów i przekazuje pieniądze na kampanie ich kandydatów. W ostatnich wyborach opowiadał się za Jebem Bushem, by na kilka miesięcy przed wyborami zacząć wspierać Trumpa.
Nikki Haley została nominowana do pełnienia funkcji ambasadora przy ONZ. 45-letnia Haley jest gubernatorem Karoliny Południowej. Podczas kampanii atakowała Trumpa za nieujawnianie zeznań podatkowych. « Mieszkańcy Karoliny Południowej wstydzą się za Nikki Haley » – napisał Trump na Twitterze.
Gubernator w prawyborach popierała Marco Rubio, a o Trumpie – choć nie dosłownie – mówiła « W niespokojnych czasach słuchanie najbardziej gniewnych głosów może wydawać się kuszące. Musimy oprzeć się tej pokusie. Nikt, kto jest gotów do ciężkiej pracy, chce przestrzegać prawa i kocha nasze tradycje nie powinien czuć się niemile widziany w naszym kraju ». Haley sama urodziła się w rodzinie indyjskich imigrantów. Przeprowadzka ambasady i przyjaźń z przewodniczącym Chin
David D. Friedman – 57-letni prawnik przyjaźni się z Trumpem od 2005 roku i doradzał mu w kwestii spraw dot. Izraela w kampanii wyborczej. Friedman ma zamiar przenieść ambasadę z Tel Awiwu do Jerozolimy. Przeciwko jego nominacji protestowały tak środowiska pro-izraelskie jak pro-palestyńskie. Wspierały go grupy skrajnie prawicowe.
Terry Branstad – gubernator stanu Iowa. Xi Jinping, przewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej i sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin uznaje Branstada za « starego przyjaciela ». Jest najdłużej pełniącym funkcję gubernatorem w historii Stanów Zjednoczonych. Czarny koń amerykańskiej dyplomacji?
Co ciekawe, zainteresowanie funkcją ambasadora Czech wyraziła… Ivana Trump, pierwsza żona prezydenta i matka trójki jego dzieci. Milos Zeman, prezydent rodzinnego kraju Ivany entuzjastycznie stwierdził, ze « USA nie mogłyby wysłać lepszego ambasadora do Pragi ».
Przez 14 sezonów programu « Praktykant » – reality show, w których główną nagrodą była praca w Trump Corporation – Donald Trump wyrabiał jeden ze swoich znaków rozpoznawczych. Przy każdej eliminacji najsłabszego zawodnika krzyczał « You’re fired » (« Jesteś zwolniony! « ). Trump opuścił program, kiedy postanowił kandydować na urząd prezydenta, ale zwalnianie pracowników weszło mu w krew. Tuż po objęciu urzędu prezydenta zwolnił 80 ambasadorów z całego świata. Amerykańscy ambasadorowie dzielą się na dwie kategorie – zawodowych dyplomatów, którzy zwykle są powoływani na 3-letnią misję i ambasadorów z nadania politycznego, którzy kończą sprawowanie urzędu wraz z przyjściem nowego prezydenta. Zwolnienie 80 urzędników nie powinno więc dziwić. Dziwi fakt, że « wypowiedzenie » ma skutek natychmiastowy (nawet w przypadku ambasadorów z dziećmi w wieku szkolnym) i to, że jak dotąd Trump nominował zaledwie cztery nowe osoby. W tym czasie, a może to potrwać nawet kilka miesięcy, zanim decyzję zatwierdzi Senat, szefa misji zastępuję charges d’affaires – najwyższy stopniem członek personelu dyplomatycznego. Aktualnie Stany Zjednoczone nie mają głównego przedstawiciela w takich krajach jak , Chiny, i Arabia Saudyjska. I tak na ambasadora w Trump nominował 70-letniego Woodiego Johnsona – właściciela drużyny futbolowej New York Jets. Johnson od lat wspiera Republikanów i przekazuje pieniądze na kampanie ich kandydatów. W ostatnich wyborach opowiadał się za Jebem Bushem, by na kilka miesięcy przed wyborami zacząć wspierać Trumpa. Nikki Haley została nominowana do pełnienia funkcji ambasadora przy ONZ. 45-letnia Haley jest gubernatorem Karoliny Południowej. Podczas kampanii atakowała Trumpa za nieujawnianie zeznań podatkowych. « Mieszkańcy Karoliny Południowej wstydzą się za Nikki Haley » – napisał Trump na Twitterze. Gubernator w prawyborach popierała Marco Rubio, a o Trumpie – choć nie dosłownie – mówiła « W niespokojnych czasach słuchanie najbardziej gniewnych głosów może wydawać się kuszące. Musimy oprzeć się tej pokusie. Nikt, kto jest gotów do ciężkiej pracy, chce przestrzegać prawa i kocha nasze tradycje nie powinien czuć się niemile widziany w naszym kraju ». Haley sama urodziła się w rodzinie indyjskich imigrantów. David D. Friedman – 57-letni prawnik przyjaźni się z Trumpem od 2005 roku i doradzał mu w kwestii spraw dot. Izraela w kampanii wyborczej. Friedman ma zamiar przenieść ambasadę z Tel Awiwu do Jerozolimy. Przeciwko jego nominacji protestowały tak środowiska pro-izraelskie jak pro-palestyńskie. Wspierały go grupy skrajnie prawicowe. Terry Branstad – gubernator stanu Iowa. Xi Jinping, przewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej i sekretarz generalny Komunistycznej Partii Chin uznaje Branstada za « starego przyjaciela ». Jest najdłużej pełniącym funkcję gubernatorem w historii Stanów Zjednoczonych. Co ciekawe, zainteresowanie funkcją ambasadora Czech wyraziła… Ivana Trump, pierwsza żona prezydenta i matka trójki jego dzieci. Milos Zeman, prezydent rodzinnego kraju Ivany entuzjastycznie stwierdził, ze « USA nie mogłyby wysłać lepszego ambasadora do Pragi ».

Similarity rank: 0

Sentiment rank: 3

© Source: http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/7,114871,21278138,trump-w-pierwszym-dniu-pracy-zwolnil-80-ambasadorow-z-calego.html?utm_source=RSS&utm_medium=RSS&utm_campaign=10199882
All rights are reserved and belongs to a source media.

O śmierci 55-latka poinformowało dyżurnego policji pogotowie ratunkowe. Funkcjonariusze ustalili, że zabójca przez ostatnie kilkanaście godzin przebywał w mieszkaniu zmarłego. Policjanci zabezpieczyli narzędzie zbrodni – to siekiera, którą napastnik zadał śmiertelne ciosy. 61-latek usłyszał zarzut zabójstwa. Sąd zastosował wobec niego tymczasowy areszt. Gdańszczanin przyznał się do zbrodni i złożył wyjaśnienia. Teraz przebywa w areszcie. Grozi mu kara dożywotniego więzienia.

Similarity rank: 0

Sentiment rank: -8.2

© Source: http://www.rmf24.pl/fakty/polska/news-gdansk-siekiera-zabil-55-latka-grozi-mu-dozywocie,nId,2340865
All rights are reserved and belongs to a source media.

W niedzielę, 22 stycznia o 18:05 na scenie w Studiu Rembrandt Polskiego Radia Białystok zagra RED EMPREZ.
Zespół powstał w Białymstoku w czerwcu 2004 roku. Red Emprez jest duetem, który gościł na wielu festiwalach – między innymi na polskim Castle Party, litewskim Kunigunda Lunaria, niemieckim Wave Gotik Treffen, czy czeskim Electro Prague Festival. Red Emprez wydało własnym sumptem 3 płyty – « Clubgirls and Poofs » (2005), « On the Leash » (2008)” oraz « Reborn » (2016). Numery z dwóch pierwszych wydawnictw gościły na licznych składankach, na przykład na płycie « Minimax » wydanej przez Program Trzeci Polskiego Radia, « Tribute to Closterkeller » czy « Tribute to Depeche Mode – The Revelator ». Red Emprez w maju 2016 roku ukończył płytę « Reborn » utrzymaną w synthpopowych klimatach lat 80. Zdobyła ona wiele pozytywnych recenzji – m.in. szwedzki serwis Synth.nu ogłosił ją płytą roku, otrzymała pochwalną recenzję serwisu « We Are From Poland » WAFP.pl i została uznana także jako jedno z najciekawszych wydawnictw synthpopowych w Polsce zdaniem portalu screenagers.pl. Więcej informacji o zespole można znaleźć tutaj. (mat. zespołu, oprac. mag)

Similarity rank: 0

Sentiment rank: -1.9

© Source: http://www.radio.bialystok.pl/wiadomosci/index/id/140721
All rights are reserved and belongs to a source media.